Life Itself

In het eerste hoofdstuk van Life Itself valt Will uit tegen zijn therapeute. Snapt ze dan niet dat hij geen betrouwbare verteller is over zijn eigen leven! Of is dat te diep? Life Itself is een film voor mensen die dit vraagstuk inderdaad heel diep vinden.

Life Itself is een film over het leven als onbetrouwbare verteller. Dat zul je weten ook. Aan het einde volgt ook nog een heuse moraal, uit monde van de (eerder manipulatieve dan onbetrouwbare) verteller. Zonder enig spoor van ironie wordt, aan het einde van een film die geen kans onbenut laat om elk tranentrekkend moment nog net dat kleine beetje extra pathos mee te geven, verteld dat het belangrijk is om niet te zwelgen in tragedie. Want liefde. Ofzo.

Omdat Life Itself voor een groot gedeelte leunt op het achterhouden van (niet heel moeilijk te voorspellen) informatie is een samenvatting lastig. Terwijl het gebeuren niet eens zo ingewikkeld is: in vijf hoofdstukken zien we verhalen uit een familiegeschiedenis. Aan de ene kant van de stamboom zien we Will (Oscar Isaac), obsessief verliefd op zijn vrouw Abby (Olivia Wilde). Die tak gaat door in hoofdstuk twee. Hoofdstukken drie en vier kijken naar de andere kant van de boom, waarvan de wortels in Spanje liggen, met Antonio Banderas als bekendste gezicht. Hoofdstuk vijf speelt zich af in de jaren zeventig van deze eeuw, wanneer er kennelijk niets veranderd is aan de stijl van kapsels, kleding en boekenkaften.

De hoofdstukken zijn verbonden door één grote tragische gebeurtenis. Maar er is ook kanker. En zelfmoord. Seksueel misbruik; een plastisch beschreven auto-ongeluk in het verleden; in een bijzin, als halve grap, seksuele intimidatie door een docent… Hoe belachelijk de opeenstapeling ook wordt: de acteurs doen ontzettend hun best en gooien al hun charisma in de strijd. Je kan op Mandy Patinkin rekenen als je op onderkoelde wijze toch authentieke emotie op wil roepen.

Naast mensen met te veel issues en tissues is Life Itself vooral een aanrader voor publiek dat onder genot van een bak popcorn graag een film ziet ontsporen en om na te praten over alle absurditeit en gemiste kansen. Over het bizarre gedrag van de personages aan het einde van het derde hoofdstuk, bijvoorbeeld. Over hoe dit misschien nog verklaard had kunnen worden door enige suggestie dat deze versie van het verhaal de gekuiste versie is die Rodrigo (Adrian Marrero) te horen kreeg – de versie van een onbetrouwbare verteller, in andere woorden. Maar nee. Na afloop kan gespeculeerd worden over wat Bob Dylan zou vinden van de analyse van zijn Time Out of Mind die als een rode draad door de Amerikaanse hoofdstukken loopt. Maar wie iets wil leren over het leven, zelf, zal hier weinig vinden.