Le confessioni

Zwijgen is goud. Dus wint een zwijgzame monnik het op een G8-bijeenkomst van de pratende ministers van Financiën, terwijl een moordmysterie moet worden opgelost. Hoofdrolspeler Toni Servillo is meesterlijk, zoals altijd.

Roberto Andò begint zijn zesde speelfilm Le confessioni enigmatisch. Waarom begeeft een monnik zich naar een G8-bijeenkomst in een opulent Duits hotel? Wat moeten een rockster en een beroemde kinderboekenschrijfster daar? En hoe verhouden ze zich tot de acht ministers die zich verzameld hebben om in achterkamertjes iets te bekokstoven?
Le confessioni behoudt die raadselachtigheid en soms frustreert dat. Maar die eerste vraag wordt snel opgehelderd: monnik Roberto Salus (Toni Servillo) is ontboden door de directeur van het IMF, Daniel Roché (Daniel Auteuil) om hem de biecht af te nemen. Er ontstaat een kink in de kabel wanneer Roché de ochtend na de biecht dood op zijn hotelkamer wordt gevonden, ogenschijnlijk na zelfmoord te hebben gepleegd met — pikant detail — de plastic zak waarmee de monnik arriveerde. Plotseling zijn alle ogen gericht op de timide Salus: hoe schadelijk zijn Rochés laatste woorden voor de verzamelde ministers? Kan hun malafide plannetje nog wel doorgaan? En waarvan zouden de internationale markten meer schrikken: moord of zelfmoord?
Andò lijkt het succes van zijn vorige film Vive la libertà (2013) te willen hervinden. Opnieuw voert hij Toni Servillo op als een buitenstaander die zich begeeft in een politiek spel. Maar waar hij zich in de vorige film met veel zwarte humor in het Italiaanse politieke moeras wentelde, heeft hij nu zijn pijlen gericht op de wereldpolitiek. Met wisselend succes, en niet alleen omdat Andò niet altijd grip lijkt te hebben op de kakafonie van Europese talen die er wordt gesproken. Servillo is meesterlijk, zoals gewoonlijk, of hij nou Italiaans, Frans of Engels spreekt. Maar de acteurs om hem heen zijn minder naturel.
Uiteindelijk hinkt het scenario van Andò en Angelo Pasquini te veel op twee benen. Het wil een thriller zijn, zichtbaar geïnspireerd door Hitchcock en Polanski. Maar het verliest te veel spanning doordat de intriges rond Rochés dood begraven worden onder een dikke laag gefilosofeer.
Salus wordt niet alleen voor Roché een uitlaatklep: ook diverse andere ministers — die zichzelf consequent afstandelijk ‘economen’ noemen, doen hun zegje tegen de zwijgzame monnik. Maar de parabel over macht, politiek, geld en moraal die Andò schetst, heeft te weinig zeggingskracht en blijft te veel op de vlakte. Voor een aanklacht tegen de hedendaagse door geld beheerste geopolitiek is de film lang niet boos genoeg.

Joost Broeren