La tendresse

Wanneer een huwelijk niet gelukt is wil dat nog niet zeggen dat het oorlog moet zijn. In deze puntgave roadmovie laat Marion Hänsel het grote drama achterwege.

Twee voormalige echtelieden zien zich genoodzaakt een paar dagen met elkaar op te trekken. Marion Hänsel tekent die ontmoeting voor ons uit met een laconieke tederheid die de titel waardig is, en maakt daarbij een opmerkelijke keus. Zo onorthodox zelfs dat het nog lastig was deze bescheiden, ongecompliceerde film gefinancierd te krijgen.
Hänsel (Dust, Si le vent soulève les sables, Noir océan) heeft naam gemaakt met metaforisch getinte drama’s die zich vaak afspelen op bijzondere locaties. Met La tendresse, naar een eigen idee en scenario, is het alsof ze zichzelf van die zwaarte vrijaf heeft gegeven. Het ongewone van de film zit hem juist in het feit dat indringende conflicten of een emotioneel geladen ontknoping ontbreken. Maar de filmmaker mag dan veel dramatische wetten negeren — wat amusant is zodra je het opmerkt — La tendresse ontrolt zich toch even vanzelfsprekend als het leven zelf. Een charmante studie naar het kleine gebaar dat mensen bindt.
Af en toe duiken in deze roadmovie beelden op van mensen en auto’s die zich als stipjes door het landschap bewegen. Dat is ongeveer alle metafoor die Hänsel zich veroorlooft. De eerste scène is een adembenemend mooie opname van twee skiërs die we in de verte langs een immense sneeuwhelling zwierig naar beneden zien glijden. Tot een van hen ongelukkig terecht komt en zijn been breekt.
Zo neemt het leven even een onverwacht kronkelpaadje. De gescheiden ouders van de jongen worden opgetrommeld om hun zoon op te halen. Ze maken kennis met diens kersverse vriendin en zijn getuige van hun verliefdheid. De man en de vrouw bekijken elkaar vijftien jaar na hun scheiding met geamuseerde verwondering en halen terloops herinneringen op. De toon, een blik of een gebaar is vaak belangrijker dan die gesprekjes zelf. Tot er, bij toeval bijna, ook een paar woorden vallen die lang ongezegd bleven.
Waar nodig registreert Hänsel het heel precies. Elders is de camera los en pragmatisch, wat de film een prettige flow geeft. Er zijn geen kunstgrepen nodig om ons nieuwsgierig te laten kijken naar mensen die elkaar voor de verandering eens niet naar het leven staan. In al zijn bedrieglijke alledaagsheid is deze ode aan de tederheid bijna een utopisch sprookje. Ook de voortreffelijke acteurs verstaan de kunst van de eenvoud en dragen daarmee bij aan de natuurlijke charme van dit puntgave miniatuurtje.

Leo Bankersen