La ragazza nella nebbia

Alleen het beste verhaal telt

Een detective maakt van een vergeten berg-dorpje de arena van een mediahype. De geheimzinnige thriller La ragazza nella nebbia laat je tot aan het eind in het duister tasten. 

Het openingsshot van La ragazza nella nebbia (‘het meisje in de mist’) is net een bewegende kerstkaart. Zo één in sepiakleur. Achter de ramen van het besneeuwde rijtjeshuis flikkeren lichtjes en in de tuin staat een grote, versierde kerstboom. Een roodharig meisje verlaat dit huis om een kerkdienst bij te wonen. Ze zal niet meer terugkeren. Haar huis staat in het strengchristelijke Avechot in Zuid-Tirol, Italië. Het is 23 december. Er is één weg om het dorp in en uit te komen, verder is het omringd door bomen en bergen. De tijd heeft hier sinds de jaren zeventig stilgestaan. De mensen dragen houten kruizen, geblokte houthakkersbloezen en gebreide truien. Hun meubels zijn massief en donker, hier en daar vind je bloemetjesbehang.

Genrekennis stuurt de verwachting. Zo’n religieus dorp riekt naar onheil. Het is wachten op de geheime fetisjen van de bewoners en welke lijken er uit welke kasten gaan duikelen. Maar La ragazza nella nebbia neemt een andere afslag. Met een verfilming van zijn eigen bestseller debuteert schrijver Donato Carrisi als regisseur en hij doet dat met verve. Het literaire karakter van de thriller accentueert hij via de personages. Beheerst wisselt hij tussen stereotypen (de hoogblonde, hooggehakte verslaggeefster, het ultraonschuldige, spierwitte slachtoffer) en schimmige, ronde personages. Met filmische middelen benadrukt hij de fictie. Vooral zijn lichtontwerp is uitdagend. In het flitsen van de camera’s van nieuwsfotografen schuilt de veroordeling van een verdachte. Wanneer we in tegenlicht een mistig silhouet zien, krijgt het iets hemels, en suggereert het een aankomende val. 

Spil van Carrisi’s film is detective Vogel, vertolkt door Toni Servillo, de prachtacteur die ons de afgelopen tien jaar de mooiste rollen in de Italiaanse cinema heeft gebracht (Il divo, Gomorra, La grande bellezza, Loro). Servillo’s spelkunst maakt La ragazza nella nebbia geheimzinnig en broeierig tot aan het eind. Vogel zet een mediacircus op touw, want hij voelt haarfijn aan dat het verdwenen meisje een kip met gouden eieren is. Een soort oerdrift wordt aangewakkerd: verdwenen meisjes moeten gered worden. Meer aandacht betekent meer mankracht en meer geld. En vooral ook meer prestige. Vogel verft zijn wenkbrauwen: het is zijn war paint voor de strijd. Maar welke strijd voert hij precies?

Vogel is het product van het post-truth tijdperk. Niemand zit te wachten op rechtvaardigheid; hij brengt de kijkers en lezers het beste verhaal. Het principe dat een verdachte onschuldig is tot het tegendeel is bewezen gaat op de schop en politieonderzoek wordt entertainment. En zo wordt de detective niet alleen de regisseur van de andere personages en de schrijver van het overkoepelende verhaal, maar ook de bespeler van ons, het publiek in de bioscoopzaal.