La práctica

Absurdistische ingrepen zorgen in La práctica voor een hoop meligheid. En daar blijft het bij.

Tijdens een openingsmeditatie wordt het yogaklasje van Gustavo overvallen door een aardbeving. Statisch als wassen beelden wachten zijn leerlingen buiten zwijgzaam af tot die voorbij is. Dat begint leuk. Random en lekker gek. Wanneer ze terugkomen, blijkt de Duitse Steffi met een hersenschudding onder een kamerscherm te liggen. Het kamerscherm en zij vervullen een van de vele bijrollen in het droogkomische drama La práctica van de Argentijnse regisseur Martín Rejtman. Een film die voortkabbelt en je regelmatig doet denken: Why?

Rejtman behoort naast Lisandro Alonso en Lucrecia Martel tot de grondleggers van de Nieuwe Argentijnse Cinema. Zijn films kenmerken zich door hun absurdisme en minimalisme. In La práctica volgt hij yogaleraar Gustavo uit Buenos Aires, die zich voor de liefde in het Chileense Santiago vestigde. Inmiddels is die liefde voorbij en trekt hij in vele opzichten aan het kortste eind. Wat hij overhoudt aan de scheiding is de yogastudio en een kamerscherm waar niemand in Chili op zit te wachten “omdat het uit de mode is”.

La práctica schurkt tegen het absurdisme aan. Dat het een film is om te lachen merk je aan alles, beginnend bij de setting: yoga en wellnessretraîtes gaan in film vaak gepaard met ironie. Statische shots, plat op de actie à la Alex van Warmerdam, creëren droge situaties. En ook uitgestreken gezichten en spaarzame dialogen kunnen een bron van humor zijn; dat bewijzen de personages van de Finse Ari Kaurismäki.

Maar de personages van Rejtman zijn minder leuk en La práctica wordt niet echt grappig. Taalgrappen laten zich niet altijd even goed vertalen. De film wordt onbedoeld een uitnodiging om vanuit vogelperspectief na te gaan wat werkt en wat niet. Hoelang blijft meligheid leuk?

Toch doet Rejtman een paar interessante ingrepen in de leefwereld van zijn personages. Hier doet of deed iedereen aan yoga. In de lessen zien we maar twee houdingen: de lotushouding en de hoofdstand. Anesthesisten zijn hier een soort yogadocenten, omdat ook zij mensen “in diepe meditatie” brengen. En steeds moet Gustavo weer stinkende knoflook snijden. Deze vervreemdingstechnieken trekken de wereld fijn uit het realisme. Hier gaat een oude wet op: als je een grap maar vaak genoeg maakt, wordt hij op den duur wel grappig.