La dea fortuna

Het ideaal van je partner bestaat niet

Blaast de plotselinge zorg voor twee kinderen nieuw leven in de relatie van Arturo en Alessandro? Of is de kloof tussen de twee inmiddels te diep? Dat is het uitgangspunt van de Italiaanse bioscoophit La dea fortuna.

Hoe kan je zorgen dat degene die je liefhebt voor altijd bij je blijft? Heel simpel: kijk diegene recht in de ogen, maak er een mentale foto van en sla die op in het binnenste van je ziel. Dat is in ieder geval het advies van de godin van geluk (de ‘dea fortuna’ uit de titel), aldus de zevenjarige Alessandro.

Hij vertelt het nadat hij net met zijn zusje is afgezet bij het ogenschijnlijk gelukkige homostel Arturo (Stefano Accorsi) en Alessandro (Edoardo Leo). De bedoeling is dat de kinderen er een paar dagen blijven, zodat hun moeder Annamarie (Jasmine Trinca) zich in het ziekenhuis kan laten onderzoeken voor haar ‘vage migraineklachten’. Maar al gauw blijken haar klachten erger dan gedacht – ze heeft een tumor en takelt gaandeweg af.

Zo is er wel meer dat gaandeweg aftakelt in Ferzan Özpeteks warme, maar soms ook heftige melodrama La dea fortuna. Want de zorg voor de twee kinderen brengt allerlei oud zeer tussen Arturo en Alessandro naar boven. De uitgebluste Arturo ploetert zich door ingewikkelde vertaalklussen terwijl hij treurt om zijn eigen mislukte schrijverschap. Ondertussen is de jongere Alessandro nog altijd een gewild man; zijn escapades worden door Arturo stilzwijgend toegestaan. Hun levens drijven steeds verder uit elkaar, en dat wordt door de zorg voor Annamaries kinderen plotseling pijnlijk duidelijk. Is hun liefde wel sterk genoeg om dat aan te kunnen?

Ondanks die zware thematiek is La dea fortuna een warme, menselijke film (de zinderende zon spat van het scherm), die uiteindelijk gaat over hoe je moet omgaan met het besef dat het ideaalbeeld van je partner niet bestaat. Je kan dan wel een mentale foto nemen, maar in werkelijkheid tast de tijd dat beeld altijd aan. Mensen veranderen, zijn onvoorspelbaar en groeien uit elkaar. Dat besef doet pijn, maar – zo betoogt Özpetek in zijn film – als je je ermee verzoent krijgt je leven nog meer betekenis. Om dat punt te illustreren neemt hij misschien een paar melodramatische uitstapjes te veel, maar het laatste beeld, waarin Arturo en Alessandro elkaar in de ogen kijken terwijl de wereld om hen heen lijkt te verdwijnen, is ongelofelijk krachtig. Wij kijken hen aan, doen onze ogen dicht en sluiten de twee voor altijd in ons hart.