La conquête

Sarkozy: 'Ik ben een Ferrari'

  • Datum 30-06-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films La conquête
  • Regie
    Xavier Durringer
    Te zien vanaf
    01-01-2011
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Politiek is een vuile oorlog in de speelfilm La conquête over Nicolas Sarkozy’s strijd om het presidentschap. Kernzin: "Slijp je mes maar!"

Wat zou het filmfestival in Cannes zijn zonder hypes? La conquête was één van de films die dit jaar vooraf voor een geruchtenstroom zorgden. De film over Sarkozy zou de president zo ontluisterend portretteren dat hij geen zin had om naar de première te komen. Zoals vaker ebde na de vertoning de commotie snel weg. La conquête toont het Franse politieke bedrijf als een slangenkuil, maar Sarkozy is niet de giftigste slang. Andere politici lijken te denken dat ze in een western rondlopen. "Sarkozy wordt mijn laatste scalp", roept president Chirac hautain als hij hoort dat "die dwerg" hem wil opvolgen als president. Hij wijst naar een ekster buiten en doet onder de uitroep ‘pow pow’ alsof hij deze doodschiet. Fijn vriendenclubje, het gezelschap politici binnen de politieke partij UMD, waartoe zowel Chirac als Sarkozy hoort. De twee haten elkaar al sinds de jaren negentig en Chirac dwarsboomt in de jaren erna de politieke opmars van Sarkozy. Als Sarkozy in 2002 verwacht dat hij premier wordt, scheept Chirac hem af met Binnenlandse Zaken. Tegen ingewijden briest Sarkozy dat dit hem nooit meer zal overkomen. Vanaf dat moment gaat hij de strijd aan met Dominique de Villepin, Chiracs kroonprins en gedoodverfde opvolger. Het levert gezellige gesprekjes op waarin de woorden oorlog en strijd de piketpaaltjes zijn. Later zal Chirac zeggen: "Ik had hem moeten vertrappen."

Melodrama
Het weinig diepgravende, maar boeiende La conquête begint als politiek drama, maar legt halverwege de nadruk op de ontsporende relatie van Sarkozy met zijn vrouw Cécilia. De openingsscène verwijst er al naar, want daarin laat een eenzame Sarkozy op de ochtend dat hij tot president wordt gekozen, zijn trouwring door zijn vingers glijden. Een kitscherige manier om te laten zien dat zijn vrouw ervandoor is. De film suggereert dat de scheiding Sarkozy in het hart trof. Hij is overal tegen bestand, maar niet tegen het missen van zijn vrouw. "Sinds Cécilia weg is, word ik steeds harder", zegt Sarkozy over de invloed van hun breuk. De president mag de filmmakers dankbaar zijn, want door zijn liefdesverdriet wordt hij van berekenend politiek dier een mens met gevoelens. La conquête verandert hier in onvervalst melodrama over de mens achter de politicus. Of het allemaal klopt met de werkelijkheid mogen de Fransen uitzoeken, maar Sarkozy heeft geen reden om zich over de film op te winden. Zeker: zijn door Denis Podalydes geweldig gespeelde personage is arrogant ("Ik ben een Ferrari") en opvliegerig, maar anders dan Chirac en De Villepin strijdt hij met open vizier. Sarkozy verbergt niet dat hij president wil worden en gaat openlijk de strijd aan met zijn vijanden. Het treurigste aspect van de film is het beeld van het politieke bedrijf. Politici zoeken niet langer steun voor ideeën en opvattingen, maar laten hun programma afhangen van de wensen van de kiezer. Wie het best weet wat het volk wil horen, wordt president. Politieke onderzoek- en marketingbureaus gaan gouden tijden tegemoet.

Jos van der Burg