La bella estate

Vers van het platteland ontdekt een jonge vrouw in het Turijn van 1938 niet alleen een heel nieuw leven, maar ook zichzelf.

De manier waarop de zeventienjarige Ginia door de straten van Turijn rent, zegt veel over haar gretigheid. Samen met haar broer Severino is ze naar de stad gekomen. Hij wil studeren, zij heeft werk gevonden in een modeatelier waar ze al snel talent voor meer dan alleen naaiwerk blijkt te hebben. Twee nieuwkomers in een wereld die ze nog moeten leren kennen en waar ze heel verschillend op reageren.

Severino dreigt het op te geven omdat “de universiteit voor rijke mensen is”. De bescheiden Ginia treedt alles onbevangen en met veel nieuwsgierigheid tegemoet. Haar gezicht, regelmatig in close-up, zegt genoeg. Prachtig debuut van Yile Yara Vianello.

Laura Luchetti baseerde deze derde lange speelfilm losjes op de gelijknamige roman uit 1940 van Cesare Pavese. Gesitueerd in 1938 – de opkomst van Mussolini wordt aangestipt, maar speelt, een beetje tot mijn verbazing, verder geen rol – kan je het een historische coming-of-age noemen. Zonder glamour en met realistische settings. Maar ook met contrasterende scènes in het groen aan de rivier, die een soort romantisch levensgevoel van een jonge generatie weerspiegelen.

Die verkenningen van Ginia – “hoe is dat eigenlijk, seks?”, vraagt ze een vriendin – raken in een stroomversnelling door de ontmoeting met schildersmodel Amelia (Deva Cassel). Ze delen een gevoel voor onafhankelijkheid, maar zijn verder heel anders. De uitdagende Amelia kent de kunstjes. Ze speelt het spel op haar eigen manier mee, maar laat minder van zichzelf zien. Ze introduceert Ginia in de kunstenaarswereld, flirt met haar en je vermoedt een belangstelling die verder gaat dan vriendschap.

De titel mag dan naar een mooie zomer verwijzen, er volgen andere jaargetijden. La bella estate ontwikkelt zich meer als een kroniek van Ginia’s belevenissen dan als een traditioneel drama, al ontbreekt de onvermijdelijke crisis niet. Teleurstellingen blijven Ginia niet bespaard. Een tikkeltje voorspelbaar hier en daar – de kleinerende machocultuur bijvoorbeeld – en soms wat lang uitgesponnen, maar wel op een manier die de ervaring van Ginia heel goed treft.

Als sommige verwikkelingen, inclusief de ontknoping, wat uit de lucht lijken te vallen, sluit dat toch mooi aan bij de verwarring die Ginia vaak bevangt. Ook waar het haar gevoelens voor Amelia betreft, die ongetwijfeld nieuw en onverwacht zijn. Eigenlijk goed dat dat niet heel expliciet wordt gemaakt. Een aanraking kan al veel zeggen. Wat we zien is een zelfontdekking die op een ontroerende manier overtuigt. “Ongelukkig zijn is zinloos”, merkt Ginia’s broer op zeker moment op.