L’ EMPREINTE DE L’ANGE

Het Franse drama l’empreinte de l’ange smokkelt thriller-achtige momenten binnen in het verhaal van twee moeders die vechten om hetzelfde kind.

Als je je dochter vanaf vlak na haar geboorte zes jaar niet ziet, zou je haar dan nog herkennen? l’empreinte de l’ange schept lange tijd bewust verwarring rond die vraag. Aan het begin van dit Franse drama raakt een vrouw aan de grond genageld als ze op een kinderfeestje een meisje ziet waarin ze haar overleden dochtertje herkent. Vanwege de labiele geestestoestand die aan deze Elsa wordt toegeschreven, gelooft niemand haar. Pas gescheiden, nog altijd in de rouw en gediagnosticeerd als depressief, kan ze wel op begrip rekenen van haar omgeving, maar niemand gelooft dat haar moederinstinct ook echt klopt.
De film krijgt thriller-achtige trekjes als ze contact zoekt met de moeder van het meisje, een welgestelde vrouw die op het punt staat om te vertrekken naar Canada. Of ze het te koop staande huis eens mag bezichtigen? Op die manier dringt ze steeds verder het leven binnen van dit nietsvermoedende gezin. Door haar stalker-achtige gedrag raakt ze steeds verder verstrikt in haar eigen verhaal. En doordat wij haar op de voet volgen, denken we alles te weten te komen over deze vrouw. Haar verdriet om haar verloren kind zou haar gedrag moeten verklaren, totdat de scenaristen een onverwachte gebeurtenis uit de hoge hoed toveren. Door een gebrek aan timing bij co-scenarist en regisseur Safy Nebbou is er tegen die tijd al weinig meer over van de spanning. Ook het dramatische gedeelte is dan al bijna doodgebloed.

Jus d’orange
l’empreinte de l’ange had het makkelijk kunnen stellen zonder de thrillerelementen, die het verhaal er bij de kijker makkelijker in moeten laten glijden maar het drama juist verwateren. Frankrijk kent een lange traditie van kalme karakterschetsen maar blijkbaar moeten daar steeds vaker thriller-achtige momenten aan worden toegevoegd. Zolang die subtiel en complementair blijven kan het drama de ruimte krijgen die het verdient, maar in het geval van l’empreinte de l’ange doen ze daar juist afbreuk aan.
Safy Nebbou, een Franse regisseur van Berberse origine, kreeg het idee voor de film nadat hij op de televisie een soortgelijk verhaal zag over een Amerikaanse vrouw die haar overleden dochtertje dacht te herkennen. De realiteit moet de film dus een handje helpen, want zonder die wortels in de werkelijkheid zou de film ten onder gaan aan zijn ongeloofwaardigheid. Dat neemt niet weg dat Sandrine Bonnaire als de gestalkte moeder en Catherine Frot als de getormenteerde Elsa een aan elkaar gewaagd moederduo vormen, dat het meest intrigerend is zolang ze nog in het stadium zitten van het uitwisselen van beleefdheden. "Ja dank u, geeft u mij maar wat jus d’orange, wat woont u hier mooi." De barstende bom kun je er dan zelf bij verzinnen.

Mariska Graveland