Knox Goes Away

Intrigerend dat iemand bedacht: laat ik een scenario schrijven over filosoferen, liquideren en dementeren. Het werd het regiedebuut van acteur Michael Keaton.

Niet zo vreemd dat Michael Keaton voor zijn regiedebuut een wat Europees aandoende film maakte. Keatons carrière als acteur is enorm veelzijdig – van Batman (1989) tot Beetlejuice (1988) tot stemacteren in The Simpsons (in 2001) tot Birdman (2014) – maar zijn grote kracht zit in finesse, in ons de indruk geven dat we zowel naar als achter een masker kijken.

In Knox Goes Away speelt hij een huurmoordenaar die door een progressieve vorm van dementie nog maar een paar weken de tijd heeft om dingen te regelen. En dingen regelen moet hij, in dienst van het lompe scenario. Weet je als kijker net dat Knox een volwassen zoon heeft die hij al jaren niet heeft gesproken, komt die zoon bebloed en in paniek binnenvallen. Hij zit in de problemen en of Knox kan helpen, gezien zijn achtergrond in professioneel liquideren.

Het spel dat het scenario met de kijker speelt, is twijfel zaaien over wat Knox vervolgens bedenkt: is hij de rechercheurs echt aan het misleiden of zien we hier de dementie aan het werk?

Het blijft fijn om naar Keaton de acteur te kijken. Ook hier. Ook al snapte Keaton de regisseur niet dat veel kijkers bovengenoemd spel meteen doorzien. Of zou dit echt een film zijn waarin een vader dankzij dementie zijn zoon de gevangenis in rommelt? Nadat ze elkaar na jaren van vervreemding eindelijk weer in de ogen kijken? Dacht het niet. Dus moet het scenario niet op dat spel zijn gebaseerd, maar een karakterstudie zijn. Een film over personages, niet over een spel. Bovendien wordt er te veel moeite gedaan om van de moordenaars in de film sympathieke personages te maken, door hun slachtoffers in en in slecht te maken (verkrachters, mensenmokkelaars, nazi’s et cetera). Het had de film een stuk intrigerender gemaakt – want moreel twijfelachtiger – als die slachtoffers nou eens niet allemaal de dood verdienden.

Qua sfeer mag de film dan lichtjes Europees zijn, de scenariokeuzes zijn typisch Amerikaans. Knox is niet zomaar een huurmoordenaar, hij is een belezen huurmoordenaar. Zijn bijnaam is Aristoteles.