KERITY, HET GEHEIM VAN ELEONORE

Roodkapje omhelst wolf

  • Datum 20-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films KERITY, HET GEHEIM VAN ELEONORE
  • Regie
    Dominique Monféry
    Te zien vanaf
    01-01-2009
    Land
    Frankrijk/Italië
  • Deel dit artikel

Een kleine jongen die nog niet kan lezen moet in de betoverende animatiefilm kerity de wereld van sprookjes en verhalen redden.

‘Ook fantasie is echt.’ Dat is, kort samengevat, het motto van kerity, het geheim van eleonore, een prachtig getekende Franse animatiefilm die een onvervalste ode brengt aan de wereld van sprookjes en verhalen. Alice, Roodkapje, Peter Pan, Pinokkio en talloze anderen blijken echt te bestaan, maar het moet wel geheim blijven. Ze zijn allemaal zo klein als Klein Duimpje en ze wonen in een oud huis aan zee, in de sprookjesboeken van de oude dame Eleonore.
Maar nu is Eleonore overleden en ze heeft de sleutel van haar bibliotheek nagelaten aan haar zevenjarige neefje Natanaël. Die is danig teleurgesteld dat hij alleen maar boeken heeft geërfd. Hij houdt best wel van sprookjes, maar kan zelf nog niet lezen. Letters tuimelen voor zijn ogen in een grote draaikolk door elkaar.
De sprookjesfiguren beginnen nu ongerust te worden. Is dit onzekere jongetje wel de Grote Lezer die Eleonore hen als haar opvolger had beloofd? Want om te voorkomen dat de sprookjes uit de wereld verdwijnen moet Natanaël voor de klok twaalf slaat een magische spreuk voorlezen. De consternatie wordt nog groter wanneer een louche handelaar alle boeken meeneemt terwijl de Boze Fee, kwaad omdat ze nooit met de anderen mee mag doen, Natanaël ook klein getoverd heeft. Net nu hij als redder op moet treden.

Gloedvol
In de Franse bioscoop was kerity een succes en je hebt aan één blik genoeg om te zien dat dit heel iets anders is dan de eenheidsworst van op Amerikaanse leest geschoeide computeranimatie. De handgeschilderde wereld van kerity is even rijk, gloedvol en gedetailleerd als de mooiste kinderboekillustraties. De animatie is een geslaagde combinatie van klassiek ogende tekenkunst en eenvoudige maar effectieve ruimtelijke effecten. De minimalistisch uitgevoerde figuurtjes zijn even levendig als echte acteurs. Het gekibbel en gedoe wanneer Natanaël, zijn ouders en zijn pesterige grote zus hun intrek nemen in het huis van Eleonore is hartverwarmend herkenbaar. De sfeertekening, de kleine grapjes, de muziek — alles straalt liefde, vakmanschap en inspiratie uit.
Dan zien we maar even over het hoofd dat het verhaal soms wat omslachtig is opgezet en dat afloop en moraal nogal braaf zijn. Het is natuurlijk ook de vraag of de jongste kijkertjes al die klassieke sprookjesfiguren, die hier zo heerlijk uit hun rol vallen, wel zullen herkennen. Dat Roodkapje en de wolf elkaar bij het naderende einde emotioneel omhelzen zal alleen de gevorderden opvallen.
Een groot bezwaar is dat niet, want er is genoeg waarvoor je geen sprookjeskenner hoeft te zijn. kerity speelt ook prachtig in op fantasieën die ieder kind wel heeft. Neem bijvoorbeeld het geheimzinnige gevoel dat zo’n groot oud huis oproept, of de opwinding van vliegeren aan het strand. Hoe zou het zijn als je mee omhoog zou kunnen gaan? En hoe zou het zijn als je moest vechten met een krab? Wanneer Natanaël en zijn sprookjesvrienden zich genoodzaakt zien een tocht langs het strand te ondernemen snapt ieder kind dat zoiets moeilijk en gevaarlijk is als je heel klein bent.

Leo Bankersen