Kauwboy

Toen Boudewijn Koole voor Villa Achterwerk documentaires over kinderen maakte ging hij moeilijke onderwerpen al niet uit de weg. Ook niet in Kauwboy, in Berlijn bekroond als beste jeugdfilm en beste debuut.

Jojo, een lief en opstandig joch van een jaar of tien, heeft een jonge kauw gered en mee naar huis genomen. Dat mag niet van zijn vader, een stugge man die weleens uit zijn slof kan schieten. Je ziet de angst in Jojo’s ogen als hij papa op de gang hoort stommelen, maar tegen Kauwtje fluistert hij: "Niet bang zijn."
Het is een scène die de aangrijpende jeugdfilm Kauwboy van Boudewijn Koole aardig samenvat. Jojo geeft de door hem vertroetelde vogel wat hij zelf zo mist sinds zijn moeder er niet meer is. Hij worstelt met dit verlies en vecht (soms letterlijk) met zijn door ditzelfde verdriet verteerde vader. Dan zien we Jojo met een blauw oog in het zwembad drijven en kan hij zich alleen maar machteloos en kwaad afreageren. Terwijl hij eigenlijk niets liever wil dan veilig tegen zijn vader aankruipen. Het is indrukwekkend om te zien hoe ongelooflijk goed de vaak uitdagend uit zijn ogen kijkende jonge acteur Rick Lens die moeilijke rol heeft aangevoeld.
Onbevreesd, met groot inlevingsvermogen en een rijk emotioneel palet schildert Koole die wereld van Jojo waarin liefde en verdriet, plezier en agressie een verwarrende kluwen vormen.
Want de soms schokkende momenten zijn maar een deel van het verhaal.
De geschiedenis met de kauw, gebaseerd op een jeugdervaring van Koole, is vooral hartverwarmend en ontroerend. Datzelfde geldt voor de manier waarop Jojo de herinnering aan zijn moeder levend houdt. Even aanstekelijk en echt is vriendschap tussen Jojo en Yente, een iets ouder meisje van de waterpoloclub dat blauwe kauwgombellen blaast. Als echte vrijbuiters struinen ze de velden af en stoken vuurtjes aan de stadsrand. Maar als Yente onverwachts opmerkt dat ze wel weet dat Jojo’s moeder dood is geeft hij haar een klap. Want sentimenteel is Koole niet.
De lichte en zware kanten blijven bij dit alles mooi in evenwicht, al komt een laatste tragische wending nog hard aan. Toch zal juist deze tweede tragedie de aanzet zijn tot de verwerking die Jojo en zijn vader weer bij elkaar brengt. De opluchting is groot, maar misschien is het verstandig als kinderen hun ouders meenemen naar de voorstelling. Er valt beslist nog heel wat na te praten.

Leo Bankersen