Julieta

Pedro Almodóvars Julieta is als een film noir waarin schuldgevoel en depressie de grote boeven zijn.

Er zit een scène in Pedro Almodóvars Julieta die symbool kan staan voor de hele film. We zien het titelpersonage ongelukkig in de badkamer zitten, terwijl haar dochter Antía en dier beste vriendin om haar heen staan. Routineus verzorgen de twee de depressieve moeder, ze wassen haar blonde haren en drogen ze af. De ongewone dynamiek tussen kind en ouder wordt nog vreemder zodra de meisjes de handdoek van Julieta’s hoofd verwijderen. Het jonge gezicht van Adriana Ugarte (een relatieve nieuwkomer in de Spaanse cinema, ongetwijfeld een nieuwe muze van Almodóvar films zal zijn) heeft plaatsgemaakt voor dat van de oudere Emma Suárez. Het blonde haar is er nog, maar het aantal rimpels is in één shot aanzienlijk toegenomen.

Tijdens een wasbeurt verstrijken jaren in Julieta, een portret van een depressieve vrouw dat een periode van iets meer dan dertig jaar bestrijkt. Almodóvar heeft een detectiveverhaal gemaakt waarin Julieta’s complexe familiegeschiedenis als mysterie wordt behandeld. Het is met dank aan Alberto Iglesias’ Herrmannesque filmmuziek en Almodóvars uitzonderlijke gevoel voor kleur en textuur bijna een film noir geworden waarin schuldgevoel en depressie de grote boeven zijn.

Als we Julieta leren kennen staat ze op het punt om met haar partner Lorenzo van Madrid naar Portugal te verhuizen. Pas wanneer ze onverwachts in aanraking komt met een verleden waarvan ze afstand heeft geprobeerd te nemen wordt het plot in gang wordt gezet. Ze schrapt de reis, laat Lorenzo zitten en pakt pen en papier om haar lang verloren gewaande dochter een brief te schrijven.

Als een ui die gepeld wordt, onthuld die brief steeds een nieuwe laag uit Julieta’s leven. We leren over het schuldgevoel waar ze mee heeft moeten leven. Haar dochter Antía heeft lang geleden besloten afstand te nemen van haar oude leven en van de mensen die ze het meest nodig heeft.

Almodóvar legt laag voor laag van dat verhaal bloot en lijkt dicht bij de kern van het probleem te komen. Maar net als we daar lijken te geraken trekt ook hij zich terug. Hij laat ons net als Antía en Julieta achter met vragen en onzekerheden. Dit doet hij niet zomaar (in een zekere zin versterkt het zijn verhaal alleen maar), maar het zorgt wel voor een frustrerende afsluiter die nu ons eens doet verlangen naar antwoorden.