In jouw naam

Zelden was de machteloosheid over een verlies zo groot als in dit tweede deel van de Vinex-trilogie.

"Hebben jullie de urn gezien?" vraagt Ton plotseling, wanneer kort na het overlijden van zijn pasgeboren dochtertje familie op bezoek is. Het ongemak is tastbaar. Zo snel mogelijk hervatten de aanwezigen hun gekeuvel over ditjes en datjes.
Het ligt er in deze scène wel tamelijk dik bovenop, maar het geeft goed aan waar het in In jouw naam om draait. Het onvermogen om elkaar te vinden als er werkelijk iets op het spel staat.
In jouw naam is het tweede deel van de Vinex-trilogie over ‘het drama van het gelukkige gezin’, zoals regisseur Marco van Geffen het noemt. Na Onder ons opnieuw een verontrustende tragedie in een aangeharkte buitenwijk waar het leven zo normaal mogelijk hoort te zijn. Ook dat van het spreekwoordelijke gelukkige stel Ton (Barry Atsma) en Els (Lotte Verbeek). Zo fluisteren ze nog lieve woordjes tegen hun baby, zo zitten ze stomgeslagen in het ziekenhuis. Kindje dood.
Het is een wending waar ze geen antwoord op hebben en het getuigt van veel lef van Van Geffen en scenarioschrijver Jolein Laarman dat er ook geen echt antwoord komt. In een kale opeenvolging van momentopnamen zien we hoe Ton het sterven ontkent, terwijl zijn vrouw juist de geboorte probeert uit te wissen door snel weer zwanger te worden. Langzaam maar zeker drijven ze uit elkaar zonder dat de verlossende hartuitstorting komt, laat staan een melodramatische verzoening. Integendeel. Na het abrupte einde verlaat je de zaal met een bedrukt gemoed. Niet alleen vanwege de afloop zelf maar vooral omdat de getoonde onmacht zo griezelig alledaags is.
Toch knaagde bij ondergetekende ook de vraag of de makers zich niet te veel beperkt hebben tot dat telkens benadrukken van die steeds beklemmender machteloosheid. Slaapwandelend verder leven. Net doen alsof alles in orde is. Alleen in je eentje een heel enkele keer toegeven aan woede of verdriet. De lege blik van Lotte Verbeek, het spoor van verbazing in de ogen van Atsma, alsof Ton zich verwondert afvraagt wat hij hier doet.
Een enkele keer is er wel eens een wat kunstmatig effect (het getreuzel over de naamgeving bijvoorbeeld) terwijl soms herhaling op de loer ligt. Neemt niet weg dat het binnen het gekozen stramien bewonderenswaardig strak en consequent is neergezet. Met mooi klein spel van Atsma en Verbeek, zorgvuldige maar niet te opvallende fotografie, en dan weer precies die ene, bloedmooie lyrische expressie van emotie halverwege. De hervatting van het steeds benauwender alledaagse rollenspel is daarna zo mogelijk nog schrijnender.

Leo Bankersen