ICHI THE KILLER

Gehak in de ruimte

  • Datum 01-12-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films ICHI THE KILLER
  • Regie
    Miike Takashi
    Te zien vanaf
    01-01-2001
    Land
    Japan
  • Deel dit artikel

Vindingrijke martelwijzen in Ichi the killer

Na het verrassende Audition lijkt Miike Takashi bezig zijn naam als maker van ultra-gewelddadige films hoog te houden. In Ichi the killer maakt hij het zelfs voor zijn doen erg bont.

De scenario’s van yakuzafilms worden geschreven volgens een stel basisregels van het genre, die dicteren dat de kern eenvoudig moet worden gehouden; de morele dilemma’s van de hoofdpersonen vormen de omlijsting, de omzetting van die dilemma’s in handelingen vormt de invulling. Maar de brute yakuzafilm Ichi the killer is een verfilming van de gelijknamige manga van Hideo Yamamoto, waarin de vereenvoudiging is vervangen door vervlakking. Centraal staat de jacht van een sadistische gangster (Tadanobu Asano) op Ichi, die een belangrijke yakuzabaas heeft omgebracht. Deze Ichi is een zielig kereltje dat worstelt met een traumatisch verleden en van tijd tot tijd in een blinde razernij walgelijke moorden begaat. Ieder die het pad van deze twee griezels kruist, wordt op extreme wijze afgeslacht, waarbij vooral Asano een grote vindingrijkheid in martelwijzen aan de dag legt.
Wie niet elk jaar het Japanse aanbod op het Filmfestival Rotterdam doorpluist, zou denken dat regisseur Miike Takashi slechts patent heeft op stijlvol bloedvergieten: na Audition is Ichi the killer zijn tweede film die een Nederlands bioscooproulement krijgt. Een wat magere score op een oeuvre van zo’n veertig titels, waarvan dit jaar in Rotterdam ook de hilarische musical The happiness of the Katakuris en de sterke, sobere yakuzafilm Agitator te zien waren. Gezien het feit dat Ichi een fikse festivalhit was en een bepaalde hipheid niet ontzegd kan worden, is het een begrijpelijke keuze van de distributeur. Maar de interessante controverse zoals die zich rond Audition afspeelde blijft uit, en dat is gezien de povere kwaliteiten van Ichi eveneens begrijpelijk.

Kokende olie
Dat Japanners een traditie hebben hoog te houden in filmgeweld mag bekend zijn, maar in Ichi worden nieuwe dieptepunten, of zo men wilt, hoogtepunten bereikt. Lang uitgesponnen verkrachtingen, het aan vleeshaken ophangen van een ongelukkige om hem vervolgens met kokende olie te overgieten, het over de gehele lengte door midden snijden van slachtoffers, een groot assortiment aan ellende komt hier voorbij, dat bovendien met overtuigende special effects uitgevoerd. Helaas is het stripachtige geweld vervat in een verhaal waarin geen enkel sympathiek personage te vinden is. De rauwe, levensechte intensiteit van Kinji Fukasaku’s yakuzafilms wordt hier node gemist; Ichi biedt de overtreffende trap van het grotseske, dat uiteindelijk tot monotoon gehak in de ruimte vervalt. Dat Miike zich wederom bewijst als een begenadigd stilist doet hem deze lege vertelling niet redden.
Op enkele korte momenten van inspiratie zoals de sterke slotscène na, valt er zelfs niet van de komische absurditeiten van eerdere films als Fudoh, City of lost souls of Dead or alive te genieten. Resulteerde de honderd meter cocaïne snuiven uit laatstgenoemde film nog in een legendarisch moment, hier wacht men tevergeefs op de vrolijke waanzin die de regisseur naar verluidt vaak op de set improviseert. Het wordt hoog tijd dat iemand slager Miike vraagt of het een kilootje minder mag zijn.

Mike Lebbing