I Never Cry
Je best doen is altijd genoeg
De veelbelovende Poolse regisseur Piotr Domalewski gaat op de Ken Loach-tour met dit drama over Poolse arbeidersmigranten in Ierland en achtergebleven ‘Euro-wezen’ in Polen: een urgent verhaal op een vertederende manier verteld.
De Poolse tiener Ola (Zofia Stafiej) is naar Ierland afgereisd om het lichaam van haar overleden vader te identificeren en mee terug naar huis te nemen. Hij is aan de andere kant van Europa verongelukt, terwijl hij daar voor brood op de plank probeerde te zorgen. Als Ola aan de voorman van het Ierse havenbedrijf waar hij in dienst was, vraagt wat voor een man het eigenlijk was, krijgt ze niets meer dan: “Hij was als zovelen, hij deed zijn best.”
‘Euro-wezen’, zo worden Poolse kinderen als Ola genoemd van wie één of meer ouders in het buitenland werken. Door Ola in de voetsporen te laten treden van haar immer afwezige vader heeft regisseur Piotr Domalewski in I Never Cry (Jak najdalej stąd) een bijzondere manier gevonden om op onderzoek te gaan naar deze gigantische arbeidsmigratie die gezinnen opbreekt en ouders van hun kinderen scheidt. Het is een urgent en onderbelicht onderwerp, met liefde, tederheid en humor verteld, waardoor de film iets wegheeft van de inmiddels al wat oudere, meer komische films van de Britse humanist Ken Loach, zoals The Navigators (2001).
Qua toon en stijl is het een interessante stap voor Domalewski. Hij brak in Polen door met zijn venijnige debuut Silent Night (2017), een gitzwarte komedie over een kerstdiner dat volledig uit de hand loopt. Ook daar stond het gebroken gezin centraal, maar genoot Domalewski nog zichtbaar van het spelen met de scherven. Hier doet hij een poging om het verscheurde familieleven toch weer een beetje heel te maken door subtiele connecties te vinden tussen Ola en de voor haar nog steeds onbekende vader.
Op belangrijke momenten kleurt Domalewski’s scenario te veel binnen de lijntjes, waardoor de film inboet aan de politieke en emotionele impact die bijvoorbeeld de films van Loach wel vaak hebben. Daarom des te indrukwekkender hoe sterk Zofia Stafiej haar debuutrol neerzet als de onzekere Poolse tiener die met gebrekkig Engels haar best moet doen om zich door de bureaucratische rompslomp van Ierland heen te werken. Dankzij haar zit er een vertederende verschuiving in I Never Cry over wat het überhaupt betekent om je best te doen. In eerste instantie denkt Ola dat je best doen feitelijk hetzelfde betekent als mislukken. Tegen het einde van de film realiseert ze zich dat die onverschillige Ierse voorman geen groter compliment over haar vader had kunnen maken.
