Hoard

Coming-of-age? Bodyhorror? Kitchensink-­drama? Luna Carmoon levert in haar debuutfilm een potpourri van stijlen af. Onder alle spuug en vuilnis schuilt een aangrijpend drama over herinnering, trauma en rouwverwerking.

De achtjarige Maria verkeert met haar moeder Cynthia in een even beklemmend als liefdevol symbiotisch samenzijn. Met z’n tweeën leven ze in hun eigen magische universum van aluminiumfolie, limericks en nachtelijke struintochten langs vuilnisbakken om de ‘liefdescatalogus’ in hun toch al propvolle huis aan te vullen. Een moeder-dochterrelatie als een verbond tegen de rest van de wereld; Cynthia omdat ze niet anders kan, Maria omdat ze niet beter weet.

En dan breekt het verbond: Cynthia verongelukt; Maria wordt bij een pleegmoeder geplaatst. Op dit punt in het verhaal spoelt de film een aantal jaren vooruit. Maria is nu een puber (een ijzersterke rol van de in Nederland opgegroeide debutant Saura Lightfoot-Leon) die haar trauma schijnbaar goed te boven is gekomen. Een tikkie excentriek, maar levenslustig en lol trappend met haar beste vriendin Laraib.

Maar wanneer Laraib uit Maria’s leven verdwijnt en haar pleegbroer Michael zijn intrede doet, kantelt de situatie. Michael werkt als vuilnisophaler. Zijn geur wakkert bij Maria niet alleen een sterk erotisch verlangen aan, maar roept ook – als ware het Prousts madeleine – oude herinneringen op. Maria raakt gefascineerd door viezigheid en begint stiekem vuilnis te verzamelen.

Hoard is een film over het samenspel tussen trauma en geheugen. Over wat het betekent om te herinneren en te vergeten. Daarbij gaat Maria steeds verder in haar pogingen haar geheugen te triggeren. Tot het in de huid drukken van strijkijzers aan toe.

Je zou Hoard af kunnen doen als shock-cinema; een film geobsedeerd door spuug, plas, eten en afval. De seksuele relatie die Maria en Michael ontwikkelen is dierlijk, transgressief. Al was het maar door de incestueuze associaties die hun band oproept, omdat ze elkaar aanvankelijk als broer en zus lijken te beschouwen. Maar Hoard wil niet louter choqueren. We zien hier ook twee personages die elkaars trauma op een intuïtief niveau begrijpen. Die geen woorden nodig hebben om elkaar uit te leggen wat ze voelen, maar hun emoties liever uiten in het naspelen van een latent-seksueel potje stierenvechten.

Toch helpt Michael Maria uiteindelijk niet verder. Pijn kan niet beantwoord worden met pijn, lijkt regisseur/scenarist Luna Carmoon te zeggen. Het is knap hoe ze haar speelfilmdebuut naar emotionele bevrediging weet te sturen. Zo beklemmend als Hoard aanvangt, zo opengebroken voelt de film tegen het slot. Dan blijkt er wel degelijk iets opgeruimd.