Haute couture

Een naaiatelier vol menselijk moois

Haute couture

Net als de Parijse banlieue de jonge vrouw voorgoed de troosteloze diepte in dreigt te sleuren, komt een coupeuse uit het naai-atelier van Dior deze ruwe diamant redden met de schoonheid van een klein gebaar.

Twee vriendinnen uit de verpauperde buitenwijk Saint-Denis hangen kansloos stelend rond in de Parijse metro. Thuis wacht Jade (Lyna Khoudri) haar bedlegerige, depressieve moeder. De twintigjarige dreigt nu al te verzuipen in haar eigen lamlendigheid. Tot ze een tas steelt waarin ze schetsen aantreft van hautecouture-jurken. Geïntrigeerd zoekt ze Esther (Nathalie Baye) op, de eigenaresse ervan die bij het naaiatelier van Dior werkt, in het centrum van Parijs.

Hoewel de buitenwijken er hemelsbreed slechts enkele kilometers vandaan liggen, is de kloof levensgroot. In dit moderne feel-good-sprookje wordt die schijnbaar onoverbrugbare afstand echter soepel beslecht.

Waar men in werkelijkheid ongetwijfeld jarenlange strijk- en stiksessies tijdens een gespecialiseerde modevakopleiding doormaakt voordat men ook maar één voet in een naaiatelier van een Frans modehuis mag zetten, krijgt Jade direct kans om er stage te lopen. Ze blijkt ‘goede handen’ te hebben. Esther biedt haar, met eigen motieven in het achterhoofd, een gouden kans. Jade grijpt die gretig aan, al heeft ze moeite zich te schikken in de mores van het kleermakersvak. Dat één en ander zich ten goede ontwikkelt voor alle partijen, behoeft geen nadere uitleg.

Het achterliggende idee is dat iedereen, ook als je wieg op een rottige plek stond, zich kan ontwikkelen. Met een beetje boel geluk ook, natuurlijk. Bovendien kunnen gewone vrouwen de ongelijke wereld eigenhandig verbeteren door elkaar met kleine gestes te helpen. Tot slot wordt, bij monde van Esthers personage, over de waarde van een ambacht betoogd; vakkennis kan je doorgeven. Amen.

Schrijver en regisseur Sylvie Ohayon, die in 2014 met Papa Was Not a Rolling Stone eveneens een jonge vrouw uit de achtergestelde buitenwijken volgde, heeft vooral een warm verhaal geschreven over veelvormige vrouwenrelaties. Daarnaast scheert het scenario lichtjes langs grote thema’s als polarisatie, segregatie en het gewicht van je eigen kruis (sic). Haute couture toont geen realistische wereld, maar cynisme heeft weinig plek in dit drama, waarin vrouwen elkaar een handje helpen. Qua werk en kennis, maar ook met vriendschap, door voor elkaar te koken, op de ander te letten en elkaar te introduceren in een andersoortig bestaan.

Die grote boze buitenwereld verdwijnt in deze cocon waarin zoveel moois gecreëerd wordt. Net als in het naaiatelier zelf trouwens. Nergens trekken een extraverte ontwerper of glorieuze catwalkshows de aandacht. Zelfs de collectie waaraan gewerkt wordt is onopvallend wit- en huidkleurig. Niets leidt de aandacht af van wat er zich achter de schermen aan menselijk moois voltrekt. Op een curieuze soundtrack na misschien, die eigenlijk nergens qua thema, stijl of sfeer lijkt te passen.