Hardcore Never Dies
Hakken en hosselen

Hardcore Never Dies
Jim Taihuttu brengt in Hardcore Never Dies het Rotterdam van de jaren negentig tot leven met een ode aan het gabbertijdperk.
Je begrijpt gelijk waarom de zeventienjarige Michael (Joes Brauers) zich graag op sleeptouw laat nemen door zijn oudere broer Danny (Jim Deddes). Waar Michael een vlak puberleven leidt (thuiswonend bij zijn ouders, bijbaantje als tomatenplukker en hard studerend om toegelaten te worden op het conservatorium), speelt het leven van de charismatische Danny zich af in de Rotterdamse gabberscene. Wat betekent: nachtenlang hakken op snoeiharde house.
Na films over de levens van jonge Marokkaanse Nederlanders (Rabat, 2011; Wolf, 2013) en de koloniale oorlog in Indonesië (De Oost, 2021), speelt Jim Taihuttu’s nieuwste film zich af in wat doorgaans als een typisch witte subcultuur wordt beschouwd: de gabbercultuur. Kale koppen, bomberjacks, glimmende Nikes: we zien het allemaal terug in Hardcore Never Dies.
Het is overigens niet voor het eerst dat Taihuttu zijn liefde voor de gabbertijd betuigt. Als onderdeel van dj-formatie Yellow Claw deed hij dat ook al met het nummer ‘Thunder’, dat hij maakte in samenwerking met The Opposites.
In Hardcore Never Dies zien we hoe Michael door zijn broer Danny in de gabberscene geïntroduceerd wordt. Het is een wereld waarin Michael zich direct thuis voelt. Hier vindt hij iets wat hij miste: leven, reuring. Een eerste pilletje maakt het compleet. Maar het is al snel duidelijk dat Danny (een kruimeldealer met een iets te grote bek) niet alleen lol in het leven van zijn kleine broertje komt brengen.
Net als in De Oost schetst Taihuttu in Hardcore Never Dies hoe een personage dat nog zoekende is naar zijn plek in de wereld onder invloed raakt van een charismatische maar destructieve persoonlijkheid. Michael raakt al snel betrokken bij de drugshandel van Danny, van wie het businessmodel vooral lijkt te drijven op het ontlopen van schuldeisers. Niet óf, maar wanneer het misgaat is dan ook de hamvraag.
Maar verwacht geen rauwe misdaadfilm. Taihuttu kiest voor een zachte toon en benadert zijn personages met een warme, empathische blik. Centraal staat de ontwikkeling van Michael tot volwassen man, waarbij het hem gegund is om fouten te maken – zoals pubers nu eenmaal doen.
Zo onvouwt Hardcore Never Dies zich tot een fijne coming-of-age-film. Eentje die verder opgetild wordt door de sterke cast. Joes Brauers zet een prettig naturelle performance neer als de flegmatieke Michael. Jim Deddes kan genoeg komedie in zijn rol kwijt, maar weerstaat de verleiding om te gaan schmieren. De film blijft daardoor ver weg van het soort parodie dat de gabbercultuur destijds zo ongeveer de das omdeed. Taihuttu neemt zijn materie juist uiterst serieus en giet de rebelse gabbermentaliteit in een overtuigend drama.