HAPPYTHANKYOUMOREPLEASE

Een groep eind-twintigers doet hard hun best de volwassenheid af te houden in happythankyoumoreplease, het fris-oubollige regiedebuut van sitcomster Josh Radnor.

"Hij is een beetje ambitieus; hij is een beetje volwassen; hij is een beetje een beetje." Dat zijn de puntige woorden waarmee een potentieel uitgever de hoofdpersoon uit het romandebuut van Sam Wexler afserveert. Het lijkt, niet toevallig, ook een uitstekende omschrijving van Sam, de hoofdpersoon van happythankyoumoreplease, het speelfilmdebuut als regisseur, scenarist en hoofdrolspeler van sitcomster Josh Radnor (How I Met Your Mother). Net als zijn vrienden, allen tegen de dertig, wordt Sam te oud om nog als jongere door het leven te gaan, maar wenst hij de consequenties daarvan nog niet te accepteren.
Neem Annie (Malin Akerman), die zich verschuilt achter haar door ziekte veroorzaakte kaalheid om te verklaren waarom ze de verkeerde mannen ontmoet, maar intussen de avances van een aardige collega die ook Sam heet (Tony Hale) afwijst omdat ze hem te gewoontjes vindt. Of Sams nichtje Mary Catherine (Zoe Kazan) en haar vriendje Charlie (Pablo Schreiber), die samenwonen en ruziën of ze van New York naar Los Angeles zullen verhuizen. Deze personages vormen het kringetje om Sam heen (de B- en C-verhaallijnen, zoals dat in sitcomland heet) maar de film draait uiteindelijk om hem: om zijn ontluikende romance met serveerster en zangeres Mississippi (Kate Mara) én zijn nogal onverstandige beslissing om het weggelopen jongetje Rasheen (Michael Algieri) in huis te nemen — of zoals de autoriteiten het zouden kunnen zien: te kidnappen.

Wentelteefjes
Als het verhaaltje van Mary Catherine en Charlie doet denken aan het werk van Woody Allen, en met name aan annie hall (1977), dan is happythankyoumoreplease u al voor: de twee verwijzen zelf in het voorbijgaan naar een regisseur die "beter wat vaker bij zijn jonge maîtresse kan zijn dan ieder jaar een film te maken." Net zoals Sam ook even verwijst naar kramer vs. kramer (Robert Benton, 1979) wanneer hij wentelteefjes voor de zwijgzame Rasheen gaat maken. En zoals ook Mississippi’s liefde voor cabaret singing en Sams schrijversambities wat oubollig aandoen — de titel van zijn ongepubliceerde roman is nota bene The Other Great Thing About Vinyl.
Toch heeft happythankyoumoreplease iets fris. Dat zit hem in de scherp-optimistische dialogen, in het fraai klein gehouden camerawerk van een zonovergoten New York, en in het sterke acteerwerk. Die nostalgie is uiteindelijk vooral tekenend voor de generatie die happythankyoumoreplease portretteert — mijn eigen generatie, zeg ik er dan maar bij — en die ook in het kleinschaliger mumblecore-genre zo vaak centraal staat. Radnor kiest voor iets meer Hollywood-glans, zonder daarbij de scherpe randjes van zijn verhaal te laten schaven. Helemaal L.A. is hij gelukkig niet geworden.

Joost Broeren