De grote boze vos

De beste kinderfilms zijn leeftijdloos. Dat bewijst deze uitbundige animatiekomedie waarin naar hartenlust gestoeid wordt met stereotypen en de dingen nooit gaan zoals je verwacht.

Benjamin Renner kennen we nog als een van de regisseurs van de hartveroverende (en op Cinekid dubbel bekroonde) animatie Ernest & Celestine, over de onverwachte vriendschap tussen een muis en een beer. Ook de zeer vrolijk stemmende opvolger De grote boze vos, nu met Ernest & Celestine-animator Patrick Imbert als Renners coregisseur, ontving al verschillende prijzen.

Deze aanstekelijke komedie, waar niet alleen kinderen plezier aan zullen beleven, speelt zich af op en rond een boerderij op een heuveltop, die geheel gerund wordt door de dieren zelf. Wat heel even idyllisch lijkt, ontaardt al snel in een hectische wereld waarin de zaken voortdurend een onverwachte wending nemen.

De drie episoden – een fijne vorm voor de jongste kijkers – zijn deels gebaseerd op prentenboeken van Renner zelf. Net als in Ernest & Celestine vormen sfeervolle waterverfprenten de achtergrond, maar de figuren zijn deze keer meer cartoonesk. De losse, karaktervolle tekenstijl bewijst dat betrekkelijk eenvoudige 2D-animatie misschien nog wel sprekender en expressiever kan zijn dan de 3D-computeranimatie die bij Disney-Pixar en alle navolgers de standaard is. De kracht schuilt vooral in het feit dat de dieren allemaal zulke raak getroffen mensenkarakters hebben, variërend van herkenbaar voor de kleintjes tot een vleugje satire voor de volwassen kijkers.

Graag halen de makers daarbij allerlei rolpatronen onderuit. Wat dat betreft spant het middendeel de kroon. De vos, die graag net zo gemeen als de wolf zou willen zijn, is onmiddellijk van zijn stuk gebracht als een kip niet van hem schrikt. En denkt hij eens slim te zijn door zelf eieren uit te broeden, blijken de eigenwijze kuikentjes hem tot overmaat van ramp voor hun moeder aan te zien. Aandoenlijk en brutaal liggen soms dicht bij elkaar, zonder dat het sentimenteel wordt. Als de vos had geweten hoe dit verdergaat, had hij nooit naar de wolf geluisterd. Hoewel…

Ook in de andere twee verhalen vliegen de zaken (soms letterlijk) flink uit de bocht. Terwijl het varkentje alles in goede banen probeert te leiden, veroorzaken zijn goedhartige maar helaas wat naïeve vrienden, de eend en het konijn, telkens moeilijkheden. Zeker wanneer een sluwe ooievaar hen het afleveren van een baby in de schoenen schuift of als de eend zich verplicht voelt voor Kerstman te spelen.

Imbert en Renner brengen al die hilarische verwikkelingen met veel flair en een breed scala aan komediestijlen. Van droge ironie tot spannend spektakel en slapstick, waar je zeker een eerbetoon aan klassiekers in kan zien. Dat alles ondergebracht in een raamvertelling die te leuk is om te verklappen. Hier uitgebracht met Vlaamse stemmen, maar dat lijkt me geen probleem. Geeft zelfs extra kleur.