GRANDE HOTEL

In de bijzondere documentaire grande hotel verknoopt Lotte Stoops op eigen wijze decadentie en overlevingsdrang, egoïsme en zelfredzaamheid.

Het aanpassingsvermogen van de mens wordt al eeuwen geroemd, en wordt nog maar eens op de proef gesteld in het Grande Hotel in Beira, dat in 1955 de Mozambikaanse Côte d’Azur had moeten sieren maar door gebrek aan bezoekers nu een ruïne is geworden waar meer dan vijfentwintighonderd Mozambikanen illegaal hun onderdak hebben gevonden. Ze hebben er een soort thuis van gemaakt, in een ontroerende poging om met minimale middelen een hoekje voor zichzelf te creëren. Maar de bewoners leven op een tijdbom want het zal niet lang meer duren voordat het hotel door zijn hoeven zakt.
De Belgische beeldend kunstenaar Lotte Stoops heeft van de kunst van het overleven iets bijzonders gemaakt in haar sterke documentairedebuut grande hotel. Zonder in te spelen op gevoelens van medelijden laat ze de mensen tot leven komen in een gebouw dat op sterven na dood is. Met haar scherpe oog en oor vindt ze tekens van leven in de architectuur van de ruïne. Ook een op het eerste gezicht obligaat middel blijkt goed uit te pakken: ze legt oude beelden en audiofragmenten uit de gloriedagen en nieuwe beelden van de deplorabele staat van het hotel naast elkaar. Stoops bezoekt ook een voorname, melancholieke dame die vroeger in het hotel verbleef, waarmee het gekleurde verleden ook een gezicht krijgt. Stoops filmt niet uit effectbejag maar uit verwondering, waarbij ze de metaforische, maatschappelijke en filmische kanten van het hotel goed voor het voetlicht weet te brengen. Het is een smerig karkas waar geen vezel vlees meer aan zit. Een van de eerste bewoners, Dilat, arriveerde 31 jaar geleden toen het gebouw nog in goede staat was. Hij zag het in die jaren langzaam afbrokkelen, doordat alle meubels en kabeltjes werden verkocht of hergebruikt. Zelfs de stenen die de boel nog enigszins bij elkaar houden worden verkocht door een bewoner met geldnood.
Ooit stond het vijfsterrenhotel met Olympisch zwembad, 110 ruim bemeten kamers en al zijn pracht en praal symbool voor de hoogmoed van het Portugese kolonialisme. Na de revolutie en de burgeroorlog was het sprookje voorbij. Stoops verknoopt op eigen wijze decadentie en overlevingsdrang, egoïsme en zelfredzaamheid. Het is ieder voor zich in het Grande Hotel van toen en nu.

Mariska Graveland