Good One

Good One spoort ons aan om goed op te letten. Want met elke terloopse opmerking die de zeventienjarige Sam op de wandeltocht met haar pa en zijn beste vriend te horen krijgt, groeit de kloof tussen vader en dochter.

Ze stoppen nog even bij een tankstation. Matt legt een zak dropjes, een reep chocolade, een zak chips en een stuk jalapeñokaas op de toonbank. “Het is maar een onsje”, zegt Matt over dat stuk kaas als zijn beste vriend Chris hem gebiedt alles weer terug te leggen. Ze kunnen niet te veel meenemen naar hun weekendwandeling in het Catskillgebergte. Zwijgzaam slaat de caissière het gekibbel tussen de vrienden gade en glimlacht dan naar Sam, Chris’ zeventienjarige dochter, die er wat gegeneerd naast staat. Een begripvol lachje. Want wie heeft zoiets nou niet meegemaakt?

Sam is bijna volwassen, maar onder Chris’ hoede nog steeds een kind, hoewel de balans van zorgverlening begint te verschuiven. Ze is oud genoeg om de misogyne ondertoon van de gesprekken van de mannen te begrijpen en er zelfs haar mening over te geven, maar niet oud genoeg om serieus genomen te worden. Matts zoon besluit op het laatste moment thuis te blijven en dus krijgen we het niet te zien, maar regisseur India Donaldson nodigt je uit om je af te vragen of het misschien anders zou lopen als Sam geen meisje was geweest.

Hoeveel van het opgroeien heeft te maken met de dingen zien zoals ze werkelijk zijn? Sam is opmerkzaam en de focus van de camera op de kleine beestjes in het bos – een vlinder op een stapeltje stenen, een watersalamander op een omgevallen boom – en ook op gezichten, die met elke emotie of gedachte van uitdrukking veranderen, spoort ons aan om net zo opmerkzaam te zijn. Maar er is een verschil tussen iets opmerken en iets tot je door laten dringen.

Het indringend ingetogen Good One is net zo goed coming-of-age als een coming-to-terms. Er is lef voor nodig om iemand te zien zoals ze werkelijk zijn, en Sam, die na de scheiding van haar ouders altijd de schone schijn heeft opgehouden, is goed in doen alsof ze niets merkt. En dus vergezelt ze haar vader nog steeds op deze wandeltochten, om hem het gevoel te geven dat alles in orde is, ook al is hij nu getrouwd met een vrouw amper tien jaar ouder dan zij.

De groeiende kloof tussen Sam en haar vader is groter dan alleen hun leeftijd of hun gender. Noem het oplettendheid of misschien zorgzaamheid. Continu behoedt Sam haar vader voor zijn eigen acties. Zeg dit niet, lach daar niet om, probeer je misschien eens in een ander in te leven. Op hun wandeltocht wordt duidelijk hoe groot die kloof eigenlijk is en dat Sams doen-alsof die kloof niet kleiner maakt.

De film gaat over wat we kunnen dragen: het gewicht van je beslissingen, de emoties van een ander, de impact van woorden. Want nee, een stukje kaas is niet zo zwaar. In een tas op je rug zul je het amper voelen. Maar een kilo bestaat uit onsjes, en rugzakken worden snel zwaar, vooral als je er je hele jeugd mee moet lopen.