Giri/Haji

Het interculturele misdaaddrama Giri/Haji toont hoe de ondoordachte handelingen van één eigenzinnige jongeman chaos veroorzaakt in de levens van anderen. De emotioneel beladen momenten weerspiegelen de morele wrijving die ontstaat wanneer opgekropte emoties botsen met verplichtingen.

Het is een moment van bezinning in het gedetailleerde script van de Britse scenarist Joe Burton. Een pauze in een chaotisch samenspel dat is ontketend in Tokio en Londen. “Denk je er ooit aan dat alles wat we doen ergens een echo van is?”, mijmert de Britse rechercheur Sarah Weitzman (Kelly Macdonald) over de warboel van overtredingen die ze heeft begaan om een Japanse crimineel te beschermen.

Existentiële contemplatie is niet het eerste waar je aan denkt bij een stijlvolle thriller over de Yakuza en Londense gangsters. Maar in de BBC-serie Giri/Haji (‘Plicht/Schaamte’), in Nederland te zien op Netflix, doorspekt Burton criminele verwikkelingen met de zwaarte van morele afwegingen. De vermoeide Japanse rechercheur Kenzo Mori (Takehiro Hira) ontdekt dat zijn jongere broer Yuto (Yôsuke Kubozuka), die hij dood waande, springlevend is en in Londen woont. Yuto was onderknuppel in een Japans misdaadsyndicaat, en probeert nu vanuit Londen een bendeoorlog te ontketenen in zijn moederland. De Japanse politie stuurt Kenzo op een geheime missie om zijn broer terug te halen. In de Britse hoofdstad maakt hij bij zijn zoektocht kennis met de nieuwsgierige rechercheur Sarah en de flamboyante Japans-Britse gigolo Rodney (een knappe rol van Will Sharpe).

Wat is de juiste beslissing bij de keuze tussen loyaliteit en een kans op liefde? Kenzo worstelt met zijn verworven vrijheid in Londen en sluit zijn ogen voor zijn huwelijksproblemen. De rechercheur is in Europa als een vis op het droge, wat zorgt voor subtiele details, zoals zijn beleefde buiging voor de Londense taxichauffeur die hem negeert. In Londen hoeven de Japanse personages zich niet te wurmen in het keurslijf van strikte sociale normen. “Ik vind mezelf leuker als ik hier in Londen ben”, zegt Kenzo’s rebellerende tienerdochter Taki (Aoi Okuyama), die haar vader op eigen houtje achterna reisde, en Kenzo kan het alleen maar beamen.

De nieuwe mogelijkheden worden gereflecteerd in de visuele aankleding: zwart-witte flashbacks, split-screens, korte animaties, en een moderne dans die de liefde in de relaties van de personages belichaamt. Alles is immers met elkaar verweven. Liefde, verraad, rivaliteit, eer en verantwoordelijkheid. De makers creëren een prachtig stilistische sfeer waar plot- en karakterontwikkelingen geen effectbejag zijn maar organisch overkomen. Zo biedt deze mooie thrillerserie een veelzijdige kijk op wat er gebeurt wanneer schuld een schaduw werpt op je innerlijke kompas.