Ghostlight

In het ontroerende Ghostlight leert een rouwende binnenvetter omgaan met zijn emoties door in een Shakespeare-stuk te gaan spelen.

In een periode van rouw komen de adviezen in vele vormen. “Houd al je emoties binnen tot het niet meer gaat”, is er doorgaans niet één van. Terwijl het wel vaak de makkelijkste strategie is. Neem goeiige lobbes Dan (Keith Kupferer). Hij zit samen met zijn vrouw Sharon (Tara Mallen, in het dagelijks leven ook Kupferers partner) en dochter Daisy (Katherine Mallen Kupferer, ook hun echte dochter) nog midden in de verwerking van een ongekende tragedie, maar dat verwerken wil maar niet echt lukken.

Liever houdt bouwvakker Dan zijn emoties bij zichzelf, al leidt dat geregeld tot een (kortstondige) vulkaanuitbarsting. Wat niet helpt, is dat dochter Daisy zich in toenemende mate afreageert op haar omgeving en daardoor van school gestuurd dreigt te worden. Sharon probeert de boel met ducttape bij elkaar te houden, maar vader en dochter zijn bepaald niet de makkelijksten, in hun totaal tegengestelde manier van omgaan met het onbevattelijke.

Maar wie in Chicago over straat loopt, kan soms zomaar worden binnengehengeld door een lokaal theater. Rita (Dolly De Leon uit Triangle of Sadness, 2022), een voormalig acteur die nu een theatergezelschap runt, ziet iets in Dan, omdat het lijkt alsof hij “heel even iemand anders wil zijn”. En verdomd, dat acteren – hier in een houtje-touwtje uitvoering van Shakespeare’s Romeo en Julia – is misschien wel een perfect hulpmiddel om toch iets van rouw, emotie en veel te lang opgekropte gevoelens te uiten.

Een helingsproces door middel van de kunsten, nieuw is dat niet per se te noemen. Het hindert geenszins in Ghostlight, de nieuwe film van onafhankelijke Amerikaanse filmmakers Kelly O’Sullivan en Alex Thompson. Natuurlijk heeft die theatersetting iets kunstmatigs, met een binnenvetter die leert hoe hij zijn emoties moet tonen door even iemand anders te worden. Maar een cliché wordt het opvallend genoeg zelden, vooral omdat de scènes buiten het theater doeltreffend rauw en realistisch zijn. Iedereen die ooit iemand verloor in hun directe omgeving zal die schrijnende onmacht bij elk van de drie gezinsleden (stuk voor stuk voortreffelijk vertolkt) in een bepaalde vorm wel herkennen. Hier is de vraag uiteindelijk vooral of de binnenvetter, de lijmer en de afreageerder ooit weer samen verder kunnen.

Ghostlight heeft alle aspecten van een feelgoodfilm en bereikt uiteraard een zekere emotionele (en theatrale) catharsis, maar wat vooral blijft hangen, is de volstrekt realistische kijk op een rouwproces. “Hoe nep en kunstmatig het vaak ook is: het kan soms behoorlijk echt aanvoelen”, horen we een personage zeggen over het toneelstuk in de film. Dat gaat op de beste momenten óók op voor Ghostlight, een film die ondanks de centrale kunstgreep vaak verdomd echt aanvoelt.