Fleabag

Fleabag is het meisje dat you hate to love. Want er blijft werkelijk geen feministisch heilig huisje overeind in deze eclectische en stiekem reactionaire ‘Britse Girls’.

Fleabag heeft fans en mensen die zeggen dat je even door moet zetten. Het is dus liefde op het eerste gezicht of een late tegen-wil-en-dank-romance met je beste vriendin in deze Britse versie van Girls. Of beter gezegd girl, want Fleabag draait om één jonge vrouw die ook nog een beetje een meisje is.

Het door comédienne Phoebe Waller-­Bridge geschreven en gespeelde titelpersonage heeft in haar eentje meer liefdes- en carrièreperikelen dan de vier hoofdpersonen uit Girls bij elkaar. Ze runt een sinds de dood van haar beste vriendin en zakenpartner slecht lopende coffeeshop. Heeft een gecompliceerde relatie met haar vader die na de dood van haar moeder met haar peetmoeder is getrouwd (Olivia Colman als hysterische hippiekunstenares, een schrikbeeld van monsterlijke, alles absorberende vrouwelijkheid). En dan is er nog zus Claire, in alles haar tegenbeeld: stijf, frigide, betweterig. En de parade van vriendjes, freaks en seksbuddy’s – in aflevering één kijkt en kletst ze verveeld de camera in terwijl iemand haar onhandig in haar achterste neukt. En de ex – hun knipperlichtrelatie lijkt voorgoed voorbij nadat hij haar betrapte terwijl ze masturbeerde op een speech van Obama.

Twee seizoenen van elk zes afleveringen zijn er inmiddels verschenen van deze BBC-serie. In seizoen twee komt Waller-Bridge pas echt op dreef met het wroeten in taboes en politieke correctheid, met een verliefdheid op een priester en allerlei andere plotverwikkelingen die van Fleabag the girl you hate to love maken. Zoals ze het zelf zegt tegen haar vader wanneer ze om twee uur ’s nachts dronken op zijn stoep belandt: “Ik heb het verschrikkelijke gevoel dat ik een gulzige, geperverteerde, egoïstische, apathische, cynische, verdorven, moreel bankroete vrouw ben die zichzelf niet eens een feminist kan noemen.”

Binnen de elk zo’n 25 minuten durende afleveringen slaagt Waller-Bridge er niet alleen in om in overdrive een complexe jonge vrouw neer te zetten en kritiek te leveren op de manier waarop de neoliberale samenleving millennials in de steek laat en millennials dat zelf in stand houden, maar laat ze haar chaotische wereld ook nog eens genadeloos uit elkaar vallen. Dat doet ze door Bridget Jones-achtige bespiegelingen, met How I Met Your Mother vergelijkbare narratieve lus- en strik-structuren, en het regelmatig à la House of Cards doorbreken van de vierde wand (en dan één keer het doorbreken van de doorbroken vierde wand). Het is vermakelijk, hilarisch en eclectisch. Ik behoor tot de kijkers die meteen een crush op de serie hadden. Maar het is vanaf de eerste minuut een gecompliceerde liefde. Want er zit ook altijd iets reactionairs in dat kokette flirten met de angst om een slechte feminist te zijn.