Fataal (Jesse Bleekemolen over)

De achttienjarige Jesse Bleekemolen stampte op eigen kracht de speelfilm Fataal over zinloos geweld uit de grond. ‘Na zo’n incident begint het pas. Hoe ga je verder als slachtoffer en als familie?’

Door Joost Broeren

Pas achttien en nu al een eerste speelfilm op zijn naam: dat klinkt als een jongensboek. Maar voor Jesse Bleekemolen was de productie van Fataal, waarmee hij de problematiek van zinloos geweld onder de aandacht wil brengen, vooral keihard werken. Bleekemolen, die al op zijn twaalfde stage liep bij EyeWorks en sindsdien actief is in film en televisie, schreef mee aan het scenario, regisseerde én produceerde de film, en brengt hem nu met zijn bedrijf JSB Productions ook zelf uit in de bioscopen.
"Uiteindelijk wil ik vooral regisseren", zegt hij, een ervaring rijker. "De combinatie van produceren en regisseren zou ik niemand aanraden. Je bent je eigen baas; niemand anders zegt: hier is geen budget of geen tijd voor. Ik heb het gemist om soms even met iemand te kunnen sparren. En het financiële vind ik echt verschrikkelijk. Die boekhouding, pfff, hou op. Wist ik veel dat je bonnetjes moet bewaren. Ik wil gewoon dingen maken, shots bedenken, een verhaal vertellen."

Weggezet als nummer
Dat verhaal draait om Milan (Jeffrey Hamilton), een jonge ondernemer die net zijn club Jaguars heeft geopend als hij door een drietal verbolgen klanten in elkaar wordt geslagen en in een rolstoel beland. Voor het incident is Milan een energieke jongeman die met zijn daadkracht wel wat doet denken aan Bleekemolen. "Hij staat inderdaad dicht bij mezelf. Je moet een referentie hebben van hoe je zelf in bepaalde situaties zou handelen, zeker omdat ik het gelukkig zelf niet heb meegemaakt."
Het onderwerp gaat Bleekemolen aan het hart. Fataal brengt vooral de nasleep in beeld, waarin de gebroken Milan met zijn verloofde Sophie (Priscilla Knetemann) een nieuwe koers aan zijn leven moet geven. "Iedereen kent het fenomeen van zinloos geweld, maar de laatste jaren gebeurt het steeds vaker. De slachtoffers worden vaak weggezet als een nummer in plaats van benaderd als mensen. Het gaat alleen maar over het aantal messteken of hoeveel straf de daders hebben gekregen, niet over hoe het verder met mensen gaat. Want dan begint de ellende pas."
Bleekemolens betrokkenheid bij het onderwerp begon drie jaar geleden, toen hij voor Stichting Moed een korte voorlichtingsfilm maakte. "Dat was een filmpje van zeven minuten, waarvan bij wijze van spreken vijf minuten aftiteling was. De stichting was enthousiast, maar ik vond het te weinig. We moesten het groter maken om echt een verhaal te kunnen vertellen; in vijf minuten kun je geen boodschap overbrengen. Dus ben ik aan een bioscoopfilm begonnen, met een theatershow voor scholen eraan gekoppeld. Alles erop en eraan. Het is snel gegaan."

In het diepe
Via zijn contacten in de mediawereld wist Bleekemolen uiteindelijk een professionele cast en crew te verzamelen, waarvan iedereen belangeloos aan het project meewerkte. "In het begin was het voor de acteurs en crewleden soms moeilijk om dingen aan te nemen van een jongen van zestien. In het eerste gesprek met hoofdrolspelers moesten ze steeds lachen, ik was echt bang dat ze me niet serieus zouden nemen. Maar uiteindelijk stond iedereen er op dezelfde manier in: we wilden iets moois maken voor een goed doel, een film met een harde boodschap."
De onbevangenheid waarmee hij aan Fataal begonnen is, zal Bleekemolen niet snel meer voelen. Maar hij is blij dat hij voor het onderwerp in het diepe is gesprongen. "Een film als deze, voor een goed doel, dat kun je hoe dan ook maar één keer doen, die moet echt vanuit jezelf komen. Ik was twaalf toen ik bij EyeWorks naar binnen stapte en riep dat ik er stage ging lopen. Dit voelde weer een beetje zo. Soms is het een voordeel dat je niet alles overziet. Als ik vooraf had geweten wat alle risico’s en regels waren, was ik er nooit op dezelfde manier aan begonnen. Maar dan hadden we hier ook nooit gestaan, met deze film waar we trots op zijn."