Extra Ordinary

Droogkomische duivelsuitdrijvingen

Droogkomische Ierse Ghostbusters-parodie compleet met ectoplasma en een demon uit de negende cirkel van de lowbudget visuele-effectenhel. En natuurlijk ook een rij-instructeur met een hart van goud.

Rose Dooley is net iets te lief voor deze wereld en net iets te groot voor de auto waarin ze rijles geeft. Gelukkig heeft ze volgens iedereen een hart van goud. Zelf denkt ze daar anders over, sinds ze haar vader als klein meisje per ongeluk ‘afslachtte’ (haar woordkeuze) terwijl ze samen geesten aan het uitdrijven waren. Net als haar vader bleek Rose talent te hebben voor het praten met geesten én voor het ze naar de andere wereld helpen. Tot er dus, op die typisch Ierse namiddag, iets misging en haar vader in een wormgat werd gezogen.

Jaren later is Rose rij-instructeur en chronisch single en wil ze niks meer te maken hebben met geestuitdrijvingen. Tot Martin op zekere dag belt omdat de geest van zijn overleden vrouw hem en zijn dochter Sarah aardig op de zenuwen begint te werken. Voordat Rose kan helpen, wordt Sarah echter ontvoerd door de uitgerangeerde zanger Christian Winter – muzikaal gezien de goddeloze baby van Burt Bacharach en Giorgio Moroder – die een maagd moet offeren aan de Dark Lord om zijn volgende album eindelijk weer een succes te laten zijn.

Omdat er af en toe behoorlijk briljante Ierse genreparodieën verschijnen, is het niet gek dat men het blijft proberen. The Guard (John Michael McDonagh, 2011) deed het met de buddy movie, In Bruges (Martin McDonagh, 2008) met huurmoordenaars. Extra Ordinary is een behoorlijk geslaagde variant, al moet je hier geen radicale vernieu­­wing verwachten. De film geeft vooral de indruk dat de makers het recept voor de Ierse droogkomische genrekomedie heel goed kennen: een snufje tragiek, een snufje humor, een snufje oprechte gevoelens en een snufje doorgesneden keel en exploderend middenrif. Op zich prima. Niemand zal zich hieraan vertillen.