Été 85
Die fatale, eerste zomerliefde
François Ozon viert de jeugd in het nostalgische tienerrelaas Été 85. Hij houdt het bewust lichtvoetig.
Vergeet de ernst van Grâce à Dieu (2018), een drama over jongensmisbruik in de katholieke kerk dat vooral goed werkte als pamflet. Voor zijn negentiende speelfilm dook de regelmatig van genre wisselende Ozon in het tienerdrama. Samen met de Britse auteur Aidan Chambers bewerkte hij diens klassieke gay-Young Adult-boek Dance on My Grave uit 1982 tot een rafelige, maar vermakelijke film.
De jonge verteller Alex (Félix Lefebvre) benoemt al in de openingsscène het ‘lijk’ waarin zijn vriend David is veranderd; een ongeluk, leren we later, maar voor Alex heeft alles symbolische betekenis. Hij denkt en voelt groots: David (Benjamin Voisin) was ook zijn eerste grote liefde. Niets is toeval voor wie alles voor het eerst meemaakt.
In stilistisch opzicht is Été 85 een heerlijk nostalgische bonbon. Poloshirts, geföhnde jongenskapsels, dansen met je ellebogen, een dikke walkman op je oren – wie net als de regisseur zelf tiener was rond 1985 kan zijn hart ophalen. Sailing van Rod Stewart klinkt meermalen als een soort anthem van de jeugd van Le Tréport, een fotogeniek Normandisch gat met een kiezelstrand, maar Bananarama en The Cure voeren nog directer terug naar de harde kleuren en contrasten van toen.
Lefebvre en Voisin, zelf net twintigers, spatten nog uiteen van de tienerenergie: met drie treden de trap op, nachten doorhalen en toch op tijd voor je bijbaantje. Ozon profiteert royaal van hun onderlinge chemie – David is een soort James Dean, Alex volgt hem ademloos – en bezuinigt niet op zwoele shots van hun fraai gewelfde lichamen, maar is verder op geen enkele manier meer bezig om taboes te doorbreken. Dit is gewoon een tienerromance, dat de jongens homo zijn speelt even geen rol.
Zelfs de traditionele Normandische dorpsgemeenschap houdt zich koest. Alex en David worden een keer belaagd op de kermis, en Alex’ vader blijkt vroeger een oom die van jurken hield te hebben verstoten. Maar echte dreiging blijft uit. Alex’ ouders zijn behalve beperkt en behoudend ook erg lief. Alex’ inzinking na het verlies van zijn idool is diep, maar kortstondig. Hij eindigt weer vrolijk op het strand, een voorraad aan vormende ervaringen rijker.