EN SOAP

Deze eerste lange speelfilm van de Deense Pernille Fischer Christensen presenteert in de credits officieel haar regisseuse, maar borduurt toch voort op de formule van Dogme95.

Schoonheidssalon-eigenaresse Charlotte pronkt graag met de borsten die haar transseksuele onderbuurman Veronica nog niet bezit maar wel wil hebben. Zoals er wel meer is waar Charlotte al ruim aan voorbij is, terwijl schuchtere, romantische Veronica er nog naar verlangt. Als en soap begint, is Charlotte net in het appartementengebouw boven de kwetsbare Veronica komen wonen. Ze is na vier jaar gescheiden van haar vriend.
Ook Veronica is stilletjes vertwijfeld. Ze wacht op toestemming voor een sekseveranderingsoperatie en ze verdient haar geld als prostituee. Eens in de week komt haar moeder langs die nooit verder wil komen dan de hal en die er niet in slaagt haar transseksuele zoon bij z’n nieuwe vrouwelijke voornaam te noemen. Het contact met de vader is verbroken. De levenscrises van Charlotte en Veronica zorgen ervoor dat de twee op het eerste gezicht nogal contrasterende types met elkaar in contact komen. En dan ontstaat er zowaar iets moois.
Eenvoud en realisme in enscenering gaan in en soap gepaard met zulk natuurlijk acteerspel dat je het ongeloofwaardige best even wil gaan geloven.

Wenkbrauwen
en soap gaat van een treurig psychologisch drama over twee verloren zielen over in een tedere liefdesgeschiedenis tussen een cynische, heteroseksuele vrouw en een hyperromantische transseksueel die zijn operatie gelukkig nog net niet heeft ondergaan. In film kan alles en in Dogme-films kan nog meer. Charlotte en Veronica vinden elkaar ergens tussen hen beider levens in. Heel geloofwaardig is het niet, maar de scenario’s zijn nooit het sterkste punt in (door) Dogme (beïnvloede) films. Het zijn verhalen die van buiten naar binnen gaan, in plaats van van binnen naar buiten. De vorm creëert de inhoud, niet andersom.
en soap speelt gelukkig bewust met die inhoudsbepalende vorm. ‘Dit is niet het echte leven, dit is een soap!’ roept de film. Er is een verteller die af en toe inbreekt. Hij vat samen, levert commentaar, stelt vragen. Hij herinnert aan de verteller uit dogville, zij het dat deze verteller zich nog meer dan zijn voorganger binnen de kaders van het soapgenre begeeft: "Zal de liefde terugkeren?", "Waarom kan ze toch niet gelukkig zijn?", vraagt hij. Maar niet alleen de verteller geeft ironisch commentaar, ook de filmtitel, en ook de personages die welbewust stereotype schijnen.
Deze Charlotte van Trine Dyrholm (eerder te zien in in your hands) is een harde, sexy dame, die cynisch verbaasde directe glimlachjes paart aan defensieve, gesloten blikken. De introverte Veronica is de uiterst kwetsbare, suïcidale transseksueel, altijd vanonder de wenkbrauwen voorzichtig de wereld in blikkend, iedere dag zelf ook diep verzonken in een Amerikaanse tv-soap. Dat deze twee vrouwen op elkaar verliefd worden miskent eigenlijk de seksuele strijd die ze tot dan toe in hun levens en met hun lichamen leverden. Maar dit is soap, dus het kan.

Jann Ruyters