El Father Plays Himself

Een jonge filmmaker cast zijn alcoholistische vader in de hoofdrol van zijn tweede speelfilm La Fortaleza. Documentairemaker Mo Scarpelli toont in het ontluisterende en ontroerende El Father Plays Himself de totstandkoming van die Venezolaanse film.

Het voor een Tiger Award genomineerde La fortaleza ging vorig jaar in première op het Filmfestival Rotterdam. De tweede speelfilm van de in Canada woonachtige Venezolaan Jorge Thielen Armand draait om de alcoholistische Roque (gespeeld door zijn vader Jorge Thielen Hedderich) die te midden van de economische crisis de hectiek van de Venezolaanse hoofdstad Caracas verruilt voor een vervallen hutje in het Amazonegebied. Hier hoopt hij zijn leven te beteren. Maar de zucht naar drank en goud (in feite fungeert rum als het denkbeeldige El Dorado) blijkt destructiever dan verwacht, waardoor Roque dreigt te worden verzwolgen door de jungle.

La fortaleza is deels gebaseerd op het leven van Jorge Thielen Hedderich, die al decennia verslaafd is aan alcohol, en in de jaren negentig illegaal werkte in goudmijnen in de Venezolaanse wildernis. Documentairemaker Mo Scarpelli (Anbessa, 2019) kreeg van vader en zoon toestemming om achter de schermen van het project te filmen. In El Father Plays Himself zien we hoe de relatie tussen de twee Jorges onder spanning komt te staan tijdens de zes weken durende opnames in the middle of nowhere.

Scarpelli’s intieme film is in die zin meer dan een making-of, en draait vooral om de zoon die probeert te accepteren wie zijn vader is, zonder dat hij smacht naar begrip of vergiffenis. Omdat Thielen Armand weet dat zijn vader niet zal veranderen. Zie de diverse draaidagen waarop Thielen Armand zijn vader flessen rum toeschuift omdat “nuchter acteren” toch niet zou werken. Deze bacchanalen ontaarden steevast in ongenoeglijke taferelen waarin Thielen Hedderich zich met zijn maniakale geschreeuw manifesteert als een onmogelijke man. Bovendien brengt hij meermaals de productie in gevaar.

Een van zijn secondanten raadt de regisseur af de film met zijn vader te maken, die dan al zeurt over de hoogte van zijn honorarium. Maar de jonge filmmaker heeft geen keuze: “Dit is de film die ik aan het maken ben.” Op zulke momenten voel je hoezeer het maken van La Fortaleza moet leiden naar de catharsis waar Thielen Armand naar verlangt. Maar hoeveel moet zijn vader daarvoor lijden? Wanneer mag je een film exploitatief noemen? Want Scarpelli illustreert in mismoedige scènes hoe ver de vader bereid is te gaan voor zijn goudoogst. Het zijn treurige schouwspelen, omdat je weet dat hij het niet doet voor zijn zoon.

El Father Plays Himself is te zien op Picl.