DREAMING BY NUMBERS

De Napolitanen nemen de lotto over het algemeen erg serieus, zo is te zien in de mooie documentaire Dreaming by numbers.

In een bedrijvig straatje in Napels zit een klein kantoortje waar twee zussen dag in dag uit lottobiljetten verkopen. Hun bijgelovige klanten kiezen de nummers waar ze geld op inzetten met behulp van hun dromen, de geboortedata van hun overleden kinderen, of een nummerbord dat ze drie keer op één dag tegenkwamen. In de documentaire Dreaming by numbers vertellen de lottospelers over hun drijfveren.
"Mijn dochter droomde dat haar vader met zijn voet in een emmer water stapte." De vrouw achter het loket zoekt in een boek de nummers op die horen bij vader, emmer en water, voert de nummers in in een apparaat en het bonnetje rolt eruit. De Napolitanen laten hun dromen op deze manier omzetten in cijfers, waar ze geld op inzetten in de hoop rijk te worden. "Ze leggen hun geluk in onze handen", legt de vrouw achter het loket uit. Soms gaat het te ver. Iemand wilde eens op een vermoord persoon spelen en moreel gezien was zij het daar niet mee eens.
Dreaming by numbers van de Italiaans-Nederlandse Anna Bucchetti speelt zich af in het lottokantoor van de zussen Angela en Maria. Het boek met de nummers is al oud. Hoe ouder het lottoboek, hoe beter het is voor het spel. Angela en Maria bedienen een uiteenlopende serie klanten dagelijks of wekelijks met lottobiljetten. De Napolitanen nemen de lotto over het algemeen erg serieus.

Koningin
Toch is er een duidelijk verschil in de mate waarin de personen doorzien wat ze doen. Terwijl Mario lo Santo heilig overtuigd is van het geluk dat de geboortedata van haar kinderen gaat opleveren, zegt de boekrestaurateur: "Lotto maakt niet rijk, het is liefde." Het verschil lijkt synchroon te lopen aan de mate van welvarendheid van de mensen, en daarmee wordt de lotto iets voor de armere inwoners van Napels.
Maar het verhaal dat Bucchetti vertelt in Dreaming by numbers is niet treurig. Het fanatisme en de serieuze toon waarmee de spelers hun ervaringen en dromen omzetten in nummers is eerder aandoenlijk, tenminste, voor kijkers die zelf niet bijgelovig zijn. Bovendien maken degenen die het spel minder serieus spelen, zoals de boekrestaurateur, de film luchtig. Een foto van een jongetje die tegen een muur op straat plast, waar op staat ‘Lang leve de koningin’: daar moet je toch op spelen, meent hij.
De beelden van zwart-wit-Napels zijn mooi, de pianomuziek past perfect. De scènes zijn de bruggetjes tussen de verhalen van de spelers. Jammer is dat deze scènes de film vertragen, net als het ellenlange verhaal van Mario lo Santo over haar kinderen. Het verhaal wordt zo te veel in stukken gehakt en moet steeds opnieuw op gang komen. Het moment waarop de camera achter het loket is geplaatst, en we de klanten van Angela en Maria in snelle montage achter elkaar hun bestellingen zien doen, maakt dit weer eventjes goed. Ook de trekking van de lotto waar we de verschillende personen die in de film voorbij zijn gekomen samen met gespannen gezichten de nummers zien afwachten, maakt van de film weer een geheel.

Lotte de Wit