Dragged Across Concrete

Machismo Americano, maar in stijl

Harde actie van een jonge Amerikaanse regisseur met stijl. Dragged Across Concrete, met Mel Gibson vol gas in chagrijnige ouwe-ballenmodus, is de derde film van S. Craig Zahler.

Wanneer de film pakweg twintig minuten onderweg is, worden rechercheurs Brett Ridgeman (Mel Gibson) en Anthony Lurasetti (Vince Vaughn) bij Chief Lt. Calvert (Don Johnson) geroepen omdat ze een Spaans­talige verdachte mishandeld hebben. Op zich niet echt een probleem, maar wel vervelend dat iemand het incident gefilmd heeft en dat het filmpje bij een lokale nieuwszender is beland. Er ontspint zich een gesprek.

Calvert: “In het openbaar een racist worden genoemd is net zo erg als in de jaren vijftig van communisme worden beschuldigd. De entertainment­industrie, voorheen bekend als de nieuwsmedia, heeft blijkbaar klootzakken nodig.”
Lurasetti: “Er is natuurlijk niets hypocriets aan media die elke mogelijke intolerantie zelf met totale intolerantie behandelen. Ik ben geen racist. Elke Martin Luther King Day bestel ik expres een paar dark roast koffies.”

Ridgeman wil alleen weten hoe lang de schorsing gaat duren maar het is duidelijk dat hij dezelfde ideeën aanhangt. Sterker nog, het is duidelijk dat hier niet zozeer de personages maar vooral de acteurs spreken. Vanuit de film bekeken is het een zwak moment. Niks mis met nihilistische klootzakken in films maar dit geeft sterk de indruk dat de acteurs even een persoonlijke politieke boodschap komen doen, hoewel ze altijd kunnen beweren dat het de woorden van de personages waren. Het is overduidelijk een provocatie.

Als je door dat macho getoeter meteen al genoeg hebt van S. Craig Zahlers Dragged Across Concrete dan mis je het werk van een veelbelovende maker. Het gaat te ver om Zahler de nieuwe Sam Peckinpah te noemen maar met drie films is de 46-jarige Amerikaan hard op weg om met eenzelfde soort nihilisme en existentieel geweld als Peckinpah (The Wild Bunch, Bring Me the Head of Alfredo Garcia) een eigen stijl voor zichzelf uit te kerven in het actiegenre. Zie ook Zahlers debuut Bone Tomahawk en het al even barokke Brawl in Cell Block 99.

Gedoemd
Dragged Across Concrete is stilistisch Zahlers beste film omdat die heel bewust een stijl kiest die je zelden ziet in het actiegenre. Elke scène neemt de tijd om de actie geduldig en nauwkeurig uit te laten rollen (de film duurt 156 minuten). Het contrast tussen die aandacht voor detail en de brute geweldsscènes is fascinerend. Hypnotiserend bijna, omdat die twee nauwelijks met elkaar te rijmen zijn. Hoe meer aandacht voor detail, hoe meer begrip en identificatie. En dan toch steeds dat plotselinge keiharde geweld. Alsof niemand zich ook maar een seconde met een ander identificeert.

Maar er is ook iets anders wat de films hun eigengereide aura geeft. Het is ook de zelfdestructieve logica van zowel de personages als de films. Aan het eind van Bone Tomahawk is iedereen dood. Aan het eind van Brawl in Cell Block 99 is iedereen dood. Aan het eind van Dragged Across Concrete is bijna iedereen dood. Dat is het nihilisme. Dit zijn mannen die weten dat ze de dood zoeken. Ze willen misschien liever een ander leven maar ze zijn gedoemd ten onder te gaan.