DOWN

Het Kwaad hangt aan een stalen draadje

  • Datum 04-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films DOWN
  • Regie
    Dick Maas
    Te zien vanaf
    01-01-2001
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Het lijk door het luikje

Dick Maas transformeerde De lift, een van de sterkste horrorfilms die Nederland rijk is, tot een onvervalste B-film met Amerikaanse acteurs. De zelfdenkende lift huist nu in hartje New York, waar fans van De lift een déjà-vu zullen beleven.

De skyline van Manhattan, is er een uitgekauwder beeld te bedenken? Dick Maas trekt zich daar niets van aan en begint zijn remake van De lift, omgedoopt tot Down, met de bekende lichtgevende torenzee, compleet met bliksemflitsen, om vervolgens in een trucageshot te eindigen op het balkon van het (fictieve) Millennium Building, waar twee veiligheidsbeambten via een telescoop naar blote wijven zitten te gluren. Maas ten voeten uit.
‘102 verdiepingen, 73 liften’, weet de begeleidende tekst dreigend te melden, want wij weten natuurlijk direct hoe laat het is: binnen in het Millennium Building huist het Kwaad en het hangt aan een stalen draadje. De vraag is hoe lang nog.
Het begint allemaal met een zaklamp die door de liftdeuren wordt verkreukeld, waarna een handvol zwangere vrouwen vast komt te zitten en de schrik op het lijf wordt gejaagd. Maas heeft in zijn nieuwe scenario een aantal scènes intact gelaten: de blinde man voor een donkere liftkoker, het kleine meisje met de pop, het lijk door het luikje en de befaamde onthoofdingsscène (met toentertijd Gerard Thoolen). Maas wilde deze scènes overdoen omdat de special effects uit De lift verouderd zouden zijn, maar eerlijk gezegd is er weinig mis met die trucages. Ok, het rollende hoofd van Thoolen ziet er wel erg nep uit, maar echt erg is dat niet. Een van de grootste misverstanden rondom special effects is dat ze realistisch zouden moeten zijn, maar de kracht van trucages is nou juist dat ze vervreemdend en overdrijvend werken.

Krankzinnig
De opnieuw gedraaide scènes zijn daarom eerder een feest van herkenning dan dat ze een toegevoegde waarde hebben. Maas heeft naar Amerikaanse begrippen een onvervalste B-film afgeleverd, met onbekende, kleurloze acteurs in de hoofdrollen (James Marshall als Huub Stapel en Naomi Watts als Willeke van Ammelrooij) en een aantal bekendere namen (Dan Hedaya, Ron Perlman, Michael Ironside) schnabbelend in de bijrollen. Laatstgenoemden zijn alledrie acteurs met nogal markante koppen: Perlman als directeur van het liftbedrijf ("We live in a vertical world!"), Hedaya als brommende politie-inspecteur en Ironside als schichtige, krankzinnige wetenschapper.
Maas heeft een leukere film afgeleverd dan zijn vorige, zielloze en domweg saaie Do not disturb. Hoe voorspelbaar Down ook is — niet alleen voor degenen die warme herinneringen koesteren aan De lift — door het sterke uitgangspunt houdt de film toch nog even stand, vooral in de beginscènes waarin de spanning wordt opgebouwd. De macabere sfeer uit De lift, waarin Maas aan één liftdeur en een uitgestorven gang genoeg had, is echter gesneuveld in deze weinig geïnspireerde, kille herhalingsoefening. Duisterheid moet worden verkregen door de overwegend donkere tint waarin veel scènes zijn gehuld, maar doordat de beelden aan contrast hebben verloren, rijst het vermoeden dat er gewoon slecht is belicht. De lift heeft zijn dienstjaren erop zitten en zijn eindstation bereikt.

Mariska Graveland