DO NOT DISTURB (Dick Maas)

Sodom en Gomorra aan de Amstel

  • Datum 04-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Do Not Disturb [Dick Maas]
  • Regie
    Dick Maas
    Te zien vanaf
    01-01-1999
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Met Do not disturb heeft Dick Maas een slome actiefilm afgeleverd waarin alle bekende clichés over Amsterdam de revue passeren.

Tijdens een tv-uitzending ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Filmacademie liet Dick Maas weten dat hij nog maar bitter weinig vertrouwen heeft in de professionaliteit van de Nederlandse filmwereld. Wie de aftiteling van Do not disturb bekijkt moet constateren dat de kritiek op het Nederlandse wereldje vooralsnog met een korreltje zout kan worden genomen: van cameraman tot producent, en van art director tot editor bestaat de crew toch voornamelijk uit Hollanders, terwijl ook de stuntteams van Dickey Beer en Willem de Beukelaer ruimschoots in actie komen.
Desondanks is de strekking van zijn woorden duidelijk: Nederland is te klein voor Maas. Voor een regisseur die zijn hart heeft verpand aan de commercieel verantwoorde publieksfilm zou het in dat geval logisch zijn om, net als Paul Verhoeven en Jan de Bont voor hem deden, zijn geluk te beproeven in Hollywood. Maas wil echter zijn productiebedrijf First Floor Features niet achterlaten en voor Do not disturb besloot hij dus om Hollywood dan maar naar Nederland te halen.

Schurken
Als publiekstrekker werd niemand minder ingehuurd dan Oscarwinnaar William Hurt. De notoir professionele acteur speelt op de automatische piloot een zakenman die voor het afsluiten van een deal naar Amsterdam vliegt, waarbij hij zich laat vergezellen door echtgenote Jennifer Tilly en hun stomme dochtertje Melissa (Francisca Brown), die voornamelijk communiceert met gebarentaal. Meteen nadat het stereotiepe Yankengezinnetje heeft ingecheckt in hun luxe hotel verdwaalt Melissa, waarna ze getuige is van een moord. De moordenaars ontdekken haar, en dat is het begin van een dolle serie achtervolgingen door nachtelijk Amsterdam, waarbij Melissa wordt geholpen door zwerver annex kruimeldief Denis Leary.
Jammer genoeg hebben Maas en de zijnen bij hun Hollywoodse importeerdrift verzuimd om een legertje Amerikaanse scriptdokters mee te bestellen, want het door Maas geschreven scenario is behoorlijk bedlegerig. In een komedie als Flodder wist hij zijn onvermogen om aansprekende personages neer te zetten nog te omzeilen door opgeblazen karikaturen te creëren, maar in een thriller die beoogt spannend te zijn, kom je daar niet mee weg.
De wijze waarop Maas omspringt met het centrale personage Melissa doet gemakzuchtig aan. Het meisje ziet er schattig uit en haar handicap maakt haar tot een makkelijke prooi voor kwaadwillende schurken, maar daarmee is ze nog niet de gedroomde heldin. Zonder al te veel mededogen op te wekken mag Melissa een film lang rondhollen als een kip zonder kop. Tot overmaat van ramp zijn de booswichten die haar definitief het zwijgen willen opleggen van het domme soort dat je nog wel eens ziet in oubollige jeugdfilms, maar waarmee je echt niet meer mee kunt aankomen in een volwassen internationale actiefilm.

Stadsbus
Het volstrekt ongeloofwaardige script en de kraak-noch-smaak regiestijl die Maas daar vervolgens op losliet, resulteerden in een film die niet uitpakt als het beloofde ritje in een achtbaan, maar eerder als een slome rit in een Amsterdamse stadsbus tijdens de avondspits. Het grote aantal stunts, waarbij onder meer tram 13 spectaculair uit de rails vliegt en er links en rechts wat politieauto’s de gracht insjezen, kan niet voorkomen dat de verveling genadeloos toeslaat. En wie zich verveelt, gaat ineens letten op allerlei zaken die je tijdens een spannende film niet eens zouden moeten opvallen. Zoals de fantasieloze manier waarop Maas alle bekende clichés over Amsterdam de revue laat passeren. Drugs? Vanzelfsprekend. Hoeren, junks en seksshops? Amsterdam heeft ’t! De wijze waarop de film dit Sodom en Gomorra aan de Amstel afschildert voldoet precies aan het beeld van de gemiddelde Amerikaanse toerist en dat is het dan.
Meer fantasie legt Maas aan de dag als het gaat om het hoofdstedelijke stratenplan. In Amsterdamned toonde hij zich al niet te beroerd om voor zijn grachtenrace een ommetje te maken langs Utrecht, maar de wijze waarop hij Mokum nu topografisch op de kop zet zal bij veel Amsterdammers leiden tot ernstig wenkbrauwgefrons. De over de grens kijkende filmmakers zullen ongetwijfeld redeneren dat het de bioscoopganger in Boise, Idaho compleet worst zal zijn of je vanaf de Magere Brug wel echt het Vondelpark kunt inrijden. Het is alleen jammer voor hen dat deze film die gemiddelde Amerikaanse toeschouwer waarschijnlijk nooit zal bereiken, want ondanks de ingekochte star power pakt Do not disturb veel te suf uit om het internationaal ver te kunnen schoppen.

Fritz de Jong