DOUCHES FROIDES

Een mooi opgebouwde driehoeksverhouding vormt het hart van het verder weinig opmerkelijke debuut Douches froides.

Turven zou kinderachtig zijn, maar wat gaat Mickael, het adolescente hoofdpersonage van Antony Cordiers regiedebuut Douches froides, vaak uit de kleren. Hupsakee en daar staat ‘ie weer in z’n slipje of in z’n badhanddoek of gewoon helemaal naakt. Gemeenschappelijk douchend na het judoën of onder de douche thuis, die steenkoud is omdat mama paniekspaart op het gas. Enkele scènes later staat Mickael bijna bloot op de weegschaal van de commissie die bepaalt of hij mag meedoen in de competitie voor vedergewichten, en als hij te zwaar blijkt gaat het slipje uit — toch weer een grammetje minder. En dan stoeit onze jongen natuurlijk ook nog eens regelmatig met zijn vriendinnetje Vanessa, of raakt met haar en zijn vriend Clément in een triootje verzeild. Het ene moment zijn de jongens aan het judoën, wat er al erotisch genoeg uitziet dankzij Cordiers choreografie, het andere moment sluit Vanessa zich aan en buitelen ze zuigend, likkend en pompend over elkaar heen.
Vroeg of laat moest het wel van zo’n scène komen — altijd wel weer iemand anders die een summier topje draagt of met het doorzichtige sjaaltje om haar bikini alleen maar naakter wordt en daarmee de sfeer van de film nog verder opgeilt. Mooi is dan toch vooral het speelse en vanzelfsprekende van dat trio, en dat die spontane vrijpartij niet door allerlei moeilijke scènes wordt voorafgegaan. Het gebeurt gewoon omdat het niet anders kan en niet anders hoeft, volstrekt gelijkwaardig als de deelnemers aan elkaar zijn. Douches froides levert de zoveelste menage à trois in de Franse filmgeschiedenis, en toch weet Cordier er iets fris van te maken.

Meterstand
Die driehoeksverhouding is één van de lijnen die de film uitzet. Belangrijk zijn ook Mickaels wankele gezin, met zijn bezuinigzieke moeder en zuipgrage vader, en het telkens weer benadrukte verschil tussen arm en rijk. De ouders van Mickael doen een vreugdedans nadat de triomfantelijk lage meterstand is opgenomen, terwijl Cléments moeder zwemt in eigen tuin met een fles wijn als ontbijt. Wanneer het drietal voor een geforceerde en dus tot mislukken gedoemde herhaling van hun liaison een hotelkamer neemt, blijft Mickael buiten wachten omdat alleen Clément genoeg geld heeft om cash te kunnen betalen. Met z’n drietjes tegelijk naar binnen, dat is bij zo’n hotel niet fatsoenlijk. De thema’s wisselen elkaar zo kalm af dat de film soms saai wordt, met wat tranen en geruzie als hoogtepunten.
Het acteerwerk is degelijk, maar op de beste momenten gaat het in Douches froides toch hoofdzakelijk om al die jonge en al wat oudere lijven: hoe ze elkaar dravend in de gymzaal proberen bij te houden, hoe Mickaels moeder best nog jeugdig oogt terwijl ze staat te dansen, hoe zijn vader onderuitgezakt zit voor de tv. Te veel gekletst wordt er aan het begin en eind van de film, wanneer Mickael in de voice-over concludeert dat mensen niet goed of slecht zijn, maar dat het erom gaat hoe ze veranderen, en waarin. Zodoende lijkt deze aardige, maar weinig opmerkelijke eersteling soms op een opstel voor een of ander zweverig middelbare-schoolvak. Wat meer fut had Douches froides ook dan geen kwaad gedaan.

Kevin Toma