DOPO MEZZANOTTE

De driehoeksrelatie in De Italiaanse film Dopo mezzanotte lijkt geïnspireerd op Truffauts meesterwerk Jules et Jim. Mogen we het woord een keer gebruiken? Dopo mezzanotte is sympathiek.

Waar komen verhalen vandaan? Ze dwarrelen als stof door de wind, zegt de voice-over in het begin van Dopo mezzanotte (Na middernacht). Het klinkt gewild poëtisch, maar er zijn wel eens films irritanter begonnen. Dopo mezzanotte speelt zich af in Turijn. We maken kennis met een coole crimineel (Fabio Troiano), die De engel wordt genoemd. Zijn specialiteit is het ’s nachts stelen van auto’s. Zijn vriendin Amanda (Francesca Inaudi) stoort zich eraan — niet om de misdadigheid, maar omdat De Engel na het vrijen altijd meteen weg moet: het werk roept.
Amanda, die in een fastfood restaurant werkt, droomt van een beter leven. Als ze uit woede een pan heet vet naar haar pietluttige chef gooit, lijkt het betere leven verder weg dan ooit. Ze vlucht weg en wordt door een jongen de Mole Antonelliana, de Turijnse Eiffeltoren, ingetrokken. De jongen (Giorgio Pasotti) blijkt Martino te heten en is operateur en nachtwaker in het grote filmmuseum, dat in de toren is gevestigd.
Martino, die met grote, verbaasde ogen de wereld inkijkt, is het tegendeel van De Engel. Hij is een dromer, die niet tegen de werkelijkheid is opgewassen. De cinema is zijn vluchtplaats uit de wereld. Hij houdt van films uit de tijd dat de cinema iets anders was dan "fatale attracties en pistolen". Buster Keaton is zijn grote held. Martino’s afkeer van de wereld gaat zover dat hij in de Mole woont. Zijn kamertje heeft hij precies zo ingericht als een kamertje in een film van Buster Keaton.

Lichtvoetig
U voelt het drama aankomen: Amanda valt op Martino. Haar verliefdheid is geen blikseminslag, maar sluipt langzaam naar binnen. Hoe moet het verder met haar en De Engel, die niet weet dat ze in de Mole is? Wie moet ze kiezen? Dromer Martino of crimineel De Engel? Net als Catherine in Jules et Jim wil ze helemaal niet kiezen. Waarom niet van twee mannen houden?
Regisseur Ferrario, die ook het scenario schreef, mijdt groot drama. Hij houdt de film aangenaam lichtvoetig en zorgt voor vertederende momenten. Mooi is de terloopse onthulling dat Martino al op Amanda viel voor ze de Mole invluchtte. We komen erachter als Martino een door hem gemaakt 8mm-filmpje aan Amanda laat zien. Uit het in zwijgende cinema-stijl gemaakte filmpje blijkt dat hij Amanda door Turijn heeft gevolgd.
Dopo mezzanotte is geen wereldschokkende cinema, maar een sprookje over toeval en liefde, film en werkelijkheid. Ferrario heeft geen groot drama gemaakt, maar een blijmoedige film (let ook op de muziek), waarin zelfs de dood er niet in slaagt de stemming te bederven. Als bezwaar kan worden aangevoerd dat de film angstvallig diepgang vermijdt. Anders dan Jules et Jim mag Dopo mezzanotte niet tragisch worden. De film past hiermee in de Italiaanse hang naar feelgood movies. Geen grotere ramp in Italië dan een ernstige film. Maar als het opgewektheid als Dopo mezzanotte oplevert, kunnen we er tegen.

Jos van der Burg