DIEP

Poel vol pubergevoel

  • Datum 13-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films DIEP
  • Regie
    Simone van Dusseldorp
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Met haar speelfilmdebuut Diep, een mooi portret van een 14-jarig meisje, bewijst Simone van Dusseldorp dat ze barst van het regietalent.

De wereld van een veertienjarig meisje bestaat voornamelijk in haar hoofd. Wat er om haar heen gebeurt komt gefilterd binnen. Jongens, zinnen over liefde en seks hebben haar bovengemiddelde interesse. Soms rent en speelt ze nog als een meisje, dan weer gedraagt ze zich als een vrouw in de dop, verleidelijk en sensueel: een merkwaardig mengsel van zelfbewustzijn en onzekerheid. Een mooie uitdaging voor een filmmaker om dat grillige wezen inzichtelijk en voelbaar te maken op het celluloid.
Regisseuse Simone van Dusseldorp nam de uitdaging op en laat het allemaal zien in haar regiedebuut Diep. Daarin herschept ze de gevoelswereld van de 14-jarige Heleen, de hoofdpersoon uit de autobiografische roman Het leven bestaat niet van Hendrickje Spoor.
Heleen woont met haar kleine broertje bij haar ouders, die elkaar niet langer verdragen. Vader vertrekt om het aan te leggen met zijn secretaresse, moeder zoekt haar heil bij een oudere man. De op zichzelf teruggeworpen Heleen verkent ondertussen de jongenslijven in en om het zwembad, twijfelt tussen haar slungelige jeugdvriendje Axel (een mooie rol van Stijn Koomen) en diens stoere vriend Steve (Damien Hope) en oefent tongzoenen met een vroegwijs vriendinnetje dat haar vervolgens keihard laat vallen.

Parelketting
Van Dusseldorp schept een warme poel van warmgele en groenbroeierige tinten waarin Heleens ontluikende seksualiteit tot wasdom komt: het intieme kleurenspel werkt als een warm aureool rond de stuurse kop van de 15-jarige actrice Melody Klaver, die de hoofdrol vertolkt. De camera is continu dichtbij, verschuilt zich in onscherpe over-shoulders achter de mensen in haar buurt, maar verliest Heleen daarbij nooit uit het scherp observerende oog. Heleens observaties van mensen om haar heen zijn op de montagetafel teruggebracht tot impressionistische toetsen van een mond, een oog en een parelketting of een ring. Het ruist en borrelt voortdurend uit de geluidsboxen. In de openingsscène duikt Heleen onder in de Noordzee, in de slotscène komt ze triomfantelijk weer boven.
De kracht van het portret zit hem in de voor zich sprekende beeldenrij. Het is daarom jammer dat de dialogen tussen Heleen en haar ouders in hun schematische toon potsierlijk klinken in relatie tot de minutieuze wijze waarop Heleens belevingswereld in beeld wordt gebracht.
"Je moet leren verantwoordelijk te zijn voor je eigen beslissingen" is zo’n zin. Of: "Seks is hetzelfde als het eten van een boterham: de lul gaat in de kut." Ja ja, het verhaal speelt eind jaren zeventig, maar dat gegeven had rustig verwaarloosd mogen worden gezien de tijdloosheid van de thematiek en de verbeelding daarvan. Want met haar weldoordachte filmstijl bewijst ook Simone van Dusseldorp in navolging van het eigenzinnige werk van makers als Erik de Bruyn, Mischa Kamp, Michiel van Jaarsveld, Nanouk Leopold, David Verbeek, Colette Bothof en David Lammers, dat Nederland wel degelijk barst van het regietalent.

Karin Wolfs