Die Welt

Tunesië, kort na de Jasmijnrevolutie. In de luwte van deze history in the making speelt het verhaal van Abdallah. Hij vraagt niet veel: een baan, een huis, een vrouw en een ijskast vol koude blikjes.

De twintiger Abdallah uit Tunis verkoopt illegale dvd’s maar verdient lang niet genoeg. Wellicht is hij daar zelf ook debet aan — in de sterke openingsscène weigert hij een klant Transformers 2 te verkopen, waarna hij een anti-imperialistische analyse op de film loslaat. Dat wil niet meteen zeggen dat hij optimistisch is over postrevolutionair Tunesië. Welke dromen vallen daar nu helemaal na te jagen? Als Abdallah’s zus vraagt waarom hij niet op Facebook zit — want ‘Iedereen in Tunesië zit op Facebook’ — antwoordt hij: ‘Iedereen in Tunesië is werkloos.’ Zelf is hij dat ook, wanneer de dvd-winkel wordt opgedoekt.
Abdallah’s vader heeft vroeger zijn geluk beproefd in het beloftevolle Europa, ‘die Welt’. Hij versierde buitenlandse vrouwen, kreeg een zoon in Nederland, maar keerde uiteindelijk terug naar Tunis. Hij weet inmiddels dat de lokkende ‘Welt’ niet beter is dan het eigen land. Voor Abdallah en zijn generatiegenoten hebben Europa en de daaraan toegang verschaffende blonde vrouwen echter nog niet aan aantrekkingskracht ingeboet.
Het regiedebuut van Alex Pitstra verbergt een bijzondere dubbele bodem, en niet alleen vanwege twee goed getimede cameo’s. Abdallah’s vader en zus worden gespeeld door Pitstra’s eigen Tunesische vader en halfzus, die hij beiden pas op 25-jarige leeftijd leerde kennen. Ook de rest van de film wordt bevolkt door familie. Daarmee is de film meer dan een levendig portret van Tunesië door een relatieve buitenstaander; het is ook een spannend mengsel van fictie en gespeelde werkelijkheid, en een verbeelding van hoe Pitstra’s eigen leven, dat van zijn vader of een parallelle broer eruit had kunnen zien. Het verklaart de wat zwijgzame, observerende rol van Abdallah en dat er zichtbaar (vooral) met amateur-acteurs is gewerkt.
Bijzonder is ook het prachtige camerawerk van Thijs Gloger, die het beeld laat zwenken, duiken, observeren en de hoek om dansen. De soms documentair aandoende, onderzoekende stijl past uitstekend bij het gewaagde en geslaagde experiment dat deze film is.

Janna Reinsma