DIE UNERZOGENEN

In het met een Tiger Award bekroonde regiedebuut van de Duitse Pia Marais blijft de zon maar ondergaan. Het bijbehorende broeierige oranjegele zweem geeft niet alleen een mooi decor bij de laatste zomer die de 14-jarige hoofdpersoon Stevie als meisje doorbrengt op weg naar zelfstandigheid, maar ook als ‘mood board’ bij het verlepte leven van haar onbeholpen ouders; een stel verslaafde, overjarige hippies zonder vaste stek, die met drugsdeals aan de kost komen. Zo druk zijn ze met het uitwonen van hun egoïstische, gedateerde vrijheidsideaal dat er amper plek overblijft voor hun enige, eenzame kind, dat van hot naar her wordt gesleept, niet naar school gaat en dus ook geen vrienden of vriendinnen heeft. Het enige waar Stevie zo’n beetje naar verlangt is een normaal tienerleven. Schrijnend is het hoe de rollen tussen ouders en kind zijn omgekeerd. Schrijnend is ook de sociale onhandigheid waarmee Stevie contacten met leeftijdgenootjes probeert te leggen en hoe ze keihard wordt afgewezen.
Het knappe spel van de stuurse actrice die Stevie speelt, de handheld-camera die dicht op de huid zit en de alledaagsheid van de dramatiek, maakt die unerzogenen tot een sfeervol nazomers portret dat aan Dorothée van den Berghe’s meisje doet denken. Pia Marais lijkt ook nog te lonken naar benny’s video van landgenoot Michael Haneke, door een buurjongetje op te voeren dat ook Bennie heet en die, gewapend met een camera, meedogenloze portretten van Stevie’s huisgenoten schiet. Maar Marais blijft niet in zwartgalligheid steken.

Karin Wolfs