Deadwood: The Movie
De gruwel en de goor van wetteloos Amerika
Dertien jaar na het onverwachte einde van Deadwood breit deze slotfilm alsnog een bevredigend einde aan de wetteloze westernserie, een van de fundamenten van het hedendaagse tv-landschap.
Vooraf klonk het niet meteen als een briljant idee: dertien jaar na de drie seizoenen van Deadwood zou de westernserie eindelijk een bevredigend einde krijgen in de vorm van een film. Teveel vragen waren voor de fans onbeantwoord gebleven nadat de serie in 2006 plotseling was stopgezet en zowel de ontwikkeling van personages als van het grotere verhaal ergens halverwege was blijven hangen. Aan dat onrecht moest een einde komen. Maar zou deze slotfilm geen gekunstelde exercitie worden?
Deadwood (2004-2006) was net als The Sopranos (1999-2007) en The Wire (2002-2008) een van de fundamenten waarop het nieuwe tijdperk van televisie werd gebouwd. Het is een serie over het stadje Deadwood ten tijde van de goudkoorts in Dakota Territory in de jaren na 1874. Het combineerde de gruwel en de goor van een plek waar de wet nog maar net is gearriveerd met een aandacht voor de ontwikkeling en achtergronden van personages die we destijds alleen kenden uit de arthousefilm. Want bedenk dat televisieseries tot de jaren negentig vooral soaps en sitcoms waren.
Deadwood, aan die metafoor viel niet te ontkomen, was het smerige, bloederige fundament waarop de Verenigde Staten zijn gebouwd. Geleid door een soort duas politica van de even meedogenloze als dichterlijke souteneur-koning Al Swearengen en de immer rechtvaardige sheriff Seth Bullock. Mannen die trouwens echt bestaan hebben: de serie gebruikte bestaande mensen en mengde feit en fictie om z’n verhaal te vertellen. Grosso modo kwam dat verhaal neer op de strijd die het stadje voerde met het grootkapitaal in de vorm van George Hearst, een man die zoveel mogelijk grond in handen wil krijgen om goud te delven. Swearengen ziet zijn heerschappij bedreigd, Bullock wil de wet handhaven.
Dertien jaar later is de film zeker geen gekunstelde exercitie. Verhaallijnen worden bevredigend afgerond, met meer of minder geweld, en het leven in het stadje gaat door. De film geeft de antwoorden die je verwachtte. Het is een afscheid: zo spannend als de serie was wordt het niet, maar dit moest gebeuren. We moesten nog even in bordeel/saloon The Gem rondlopen en we moesten de verbeten blik van Hearst en de grijns van Swearengen nog een keer zien.
Er is één maar. Als Deadwood inderdaad iets wil zeggen over het fundament van de Verenigde Staten, vormt het soort moreel rechtvaardige einde dat de serie hier serveert nogal een contrast met hoe het land zich in werkelijkheid ontwikkelde.
