Das Vorspiel
Boven een afgrond vol clichés
Anna en Philippe zijn de restanten van een ooit fraai en ambitieus stel, vol passie voor elkaar en voor klassieke muziek. Is er voldoende over om te blijven geloven? Wie van de twee houdt zichzelf voor de gek?
De aula van een prestigieuze muziekopleiding met donker-houten visgraatvloeren en docenten die met geplooide gezichten luisteren naar de audities van nieuw talent. Anna pleit voor de toelating van een jongen die het volgens haar collega net niet heeft. Kantje boord te fanatiek doet ze dat. Maar het lukt. Alexander wordt aangenomen op een vooropleiding, waar Anna zijn persoonlijke trainer wordt. Een strenge coach die al haar frustraties op de timide jongen botviert.
Wat is er met haar aan de hand dat haar, net onder de oppervlakte, zo explosief maakt? Haar relatie met de warme, sympathieke Philippe lijkt in orde. Als Anna van de stress niet weet waar ze wil zitten in een restaurantje, wisselt hij met alle liefde meermaals van plek. Hij ruilt zijn hoofdgerecht met het hare. Alles om de piekerende Anna tevreden te houden. Maar het is niet genoeg. Toonaangevend voor hun hele relatie: wat Philippe ook doet, het is en blijft om onduidelijke reden niet genoeg.
Anna shopt buitenshuis bij een cellist die zijn oude charmes niet verloren is. Ze laat zich graag door hem bespelen. Het is alsof je zit te kijken naar het gedroomde leven van de regisseur zelf. Kleurloze vrouwen in zijden bloesjes, mannen in warme kabeltruien, als een reclame voor de najaarscollectie van de Bijenkorf in 1994. Maar gelukkig gaat Anna ten minste met de bus, zoals gewone mensen, in een tijdloos, klassiek Berlijn, met tinten grijs in een stad zo gefilmd dat het lijkt alsof de makers liever in Parijs waren geboren. Het is te lang onduidelijk wat Anna’s probleem is, en daardoor wint zij niet aan sympathie.
En dat alles met heel veel Franse dialoog in een Duitse film, want zowel Anna als Philippe komen uit Frankrijk. Hoe mooi het spel van Nina Hoss ook is, haar personage balanceert op een dunne lijn, boven een afgrond vol clichés. Na een uur tuimelt Anna naar beneden als ze uitschiet tegen haar leerling Alexander. Terwijl ze de arme jongen obsessief poogt te slijpen tot een betere musicus, verliest Anna uiteraard haar eigen zoon uit het oog. Het maakt de film gelijk aan de muzikale carrière van de hoofdpersoon: een ambachtelijke doch droevige poging tot een artistiek succes.
