Dark Rider
Blind met 250 km p/u op de motor
In Dark Rider probeert een blinde snelheidsduivel op een Australische zoutvlakte een nieuw record te vestigen. Documentairemaker Eva Küpper maakt deze sensatie invoelbaar in een film die ook, al dan niet bewust, iets zegt over tanende mannelijkheid.
Wie lijdt aan een degeneratieve oogziekte ziet – langzaam of snel, dat verschilt per persoon – het licht wegebben uit de ogen. Bij de 51-jarige Australiër Ben Felten werd de ziekte gediagnosticeerd toen hij 15 jaar oud was. Op zijn 25ste ziet hij nog maar een beetje; op zijn 37ste hoort hij op een ochtend de vogeltjes fluiten terwijl het buiten nog donker is. Totdat hij het warme zonlicht voelt op zijn gelaat, en hij zich realiseert dat hij de rest van zijn leven in het duister zal tasten. Niettemin zit zijn blindheid zijn ambitie om records te vestigen op de racemotor niet in de weg.
In Dark Rider volgt de camera Felten tijdens diverse pogingen om een nieuw snelheidsrecord te vestigen op het land. Plaats van handeling is het Australische Gairdnermeer, een zoutvlakte waar een parcours ligt van 19 kilometer. Tijdens de zogeheten Speedweek, wanneer een bonte verzameling van racefanaten zich verzamelt in de Australische Outback, moet Felten, bijgestaan door oud-motorcoureur Kevin Magee, het kunstje gaan flikken. De twee mannen blijken aan elkaar gewaagd.
Met meer dan 250 kilometer per uur moet Magee via instructies – “links, rechts” – ervoor zorgen dat Felten op het rechte pad blijft. Deze adrenaline levert natuurlijk spectaculaire beelden op, moet ook documentairemaker Eva Küpper, zelf een fervent motorrijder, hebben gedacht.
De film geeft daarnaast in navolging van films als The Rider (Chloé Zhao, 2017) al dan niet onbewust een fascinerend beeld van (tanende) masculiniteit op het platteland – zo filmt Küpper een 13-jarige jongen die net als Felten lijdt aan een degeneratieve oogziekte maar desondanks wilde paarden bestijgt. De mannen die tijdens de Speedweek overdag racen en ’s avonds barbecueën en bier drinken, zouden bovendien niet misstaan als noeste figuranten in de nieuwe Mad Max-film. En ook Felten wil de dingen blijven doen die hem tot een man maken: grasmaaien, cricket spelen met zijn neefje, lekker sleutelen aan zijn motor.
Hij heeft daar ironisch genoeg wel hulp bij nodig van zijn vrouw en zijn moeder, geïllustreerd in geestige en aandoenlijke scènes. Felten lijkt hier niettemin vrede mee te hebben. Tijdens een speech voor een schoolklas vertelt hij dat de mooiste kansen uit zijn leven nooit had gekregen als hij niet blind was geweest.
