DARK HORSE

Uit de mouw van Dark horse rolt soms dezelfde raadselachtige tragische humor als uit Dagur Kari’s prachtdebuut Nói albínói, maar deze keer heeft zijn zwarte komedie minder schietkracht.

Na de onaangepaste tiener op het IJslandse platteland in Nói albínói gaat regisseur Dagur Kári met zijn tweede film Dark horse een nieuwe levensfase in. De hoofdpersoon is deze keer een Deense lapzwans van in de twintig die, zoals in de droogkomische openingsscène bekend wordt, slechts 7 dollar in vier jaar heeft verdiend. Wilde het tegendraadse wonderkind in Nói albínói nog het dorp en het hele land ontvluchten, het liefst naar een tropisch eiland, in Dark horse onttrekt graffitiartiest Daniel zich aan de werkelijkheid door simpelweg een koptelefoon op te zetten. Romantisch is hij al lang niet meer. Vluchtgedrag vertoont hij wel: hij ontloopt verantwoordelijkheden die de tiener nog lang niet heeft.
Dark horse zet goed in met het eerste hoofdstuk genaamd ‘Daniel versus het systeem’. Een dagje uit zijn leven: nadat hij ternauwernood uit de administratieve hel van de belastingdienst is ontsnapt, wordt hij bij de benzinepomp vreemd aangekeken als hij slechts een litertje benzine wil kopen voor zijn piepkleine Fiat, waarna hij gelijk wordt aangehouden door de politie. Het gegrinnik bij de kijker wordt allengs minder als er liefde in het spel komt in de vorm van een knap bakkersmeisje dat hallucinerende paddestoelen slikt. Hun relatie laat je koud totdat er even letterlijk kleur in de zwart-wit film komt, een werkelijk ontroerend moment, maar het is de enige keer dat de film weet te raken.

Kapstok
Het probleem is dat Dark horse geen krachtige hoofdrol heeft maar uit hoofdstukjes bestaat die een kapstok zijn om verschillende mild-excentrieke figuren te introduceren. Zo is daar Daniels vriend en rivaal in de liefde, een voetbalscheidsrechter-in-spe met overgewicht, die er plezier aan beleeft om straffen uit te delen. Daniel is juist degene die straffen probeert te ontlopen. Zo dreigt Dark horse een opgelegd ’thema’ te krijgen, onderbroken door terzijdes die soms zijn effect hebben, maar vaker in het luchtledige blijven hangen. Dagur Kári is dan ook lang niet zo goed op dreef als in Nói albínói. In een aantal scènes weet hij toch iets van de raadselachtige tragische humor uit zijn debuut te injecteren. Zo is er gestuntel met een perforator, waarmee je twee gaatjes in een papier stanst, en wordt er een aantal keren een frisdrank geserveerd waar alcohol in blijkt te zitten zonder dat de gastheer het doorheeft. Het zijn geen grappige scènes maar ze laten je wel even opveren omdat ze een tikje onaangepast zijn, een eigenschap waar Kári een voorliefde voor lijkt te hebben maar die in Dark horse ondergesneeuwd is geraakt.

Mariska Graveland