COPACABANA

Isabelle Huppert kan meer dan introverte vrouwen spelen. In de lichtvoetige tragikomedie copacabana overtuigt ze als eeuwig vrolijke hippie.

"Waarom ben je opgedirkt als een hoer?" Als een dochter dat tegen haar moeder zegt, zit het niet helemaal lekker. Twintiger Esmeralda haat het vrijgevochten leven van haar gescheiden moeder, die door iedereen Babou wordt genoemd. Ze wil een minder excentrieke en opvallende moeder. Geen vrouw die optrekt met loners en sloebers, maar iemand met wie ze kan aankomen bij de burgerlijke ouders van haar vriendje, die haar ten huwelijk heeft gevraagd. Laat haar moeder niet denken dat zij het huwelijk net zo weinig serieus zal nemen als zij: "Ik wil een normaal leven. Ik wil een gezin."
De verhouding tussen moeder en dochter in copacabana doet denken aan absolutely fabulous. Ook daarin wil de dochter een ‘gewone’ moeder en geen blowende verlopen vage hippie. Zo hilarisch als die tv-serie is copacabana niet, maar dat lijkt ook niet de intentie. De Franse scenarist en regisseur Marc Fitoussi zoekt het in lichtvoetige, maar daarom niet minder serieuze, tragikomische ontwikkelingen. Tragisch is dat Esmeralda haar moeder niet op haar bruiloft wil uitnodigen, omdat ze zich voor haar schaamt. Beroofd van het enige dat haar nog aan haar woonplaats Tourcoing bond, vindt Babou een baantje in het Belgische Oostende. Op provisiebasis moet ze op het strand mensen naar een makelaarskantoortje lokken, waar ze door gehaaide verkopers appartementen krijgen aangesmeerd.

Groot hart
copacabana staat uitvoerig stil bij Babous werk, omdat Fitoussi er de treurigheid van baantjes aan de onderkant van de samenleving mee aan de kaak kan stellen. Werk dat gedaan wordt door werklozen die financieel zo klem zitten dat ze ieder werk, hoe slecht betaald ook, accepteren. Babou bezit nog volop levenslust, maar de vrouw met wie ze een kamer deelt, is een uitgebluste chagrijn. En de chefs waarmee ze te maken krijgt, zijn bange potentaatjes, die alleen geïnteresseerd zijn in omzetcijfers. Wat ook weer begrijpelijk is, omdat zij daarop worden afgerekend.
Als Fitoussi Ken Loach was geweest, was copacabana net zo’n aanklacht tegen de ‘flexibele arbeidsmarkt’ geworden als it’s a free world… , maar Fitoussi houdt het lichtvoetig. Hij houdt te veel van Babou om haar ten onder te laten gaan. Dat hij daar een enorme deus ex machina voor nodig heeft, ach een kniesoor die daarop let, want ook de kijker gunt Babou het allerbeste. Eindelijk weer eens een film die wil laten zien dat wie goed doet, goed ontmoet.
copacabana is geen sociaal-realistisch drama, maar een sociaal sprookje over een vrouw met een groot hart, waarvoor iedereen in haar omgeving uiteindelijk wel moet smelten. Huppert als vitaal, innemend, warm en humoristisch personage? Ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. De actrice die altijd in zichzelf teruggetrokken, desperate vrouwen speelt, die uitstralen dat ze het liefst in het grote niets zouden oplossen, maakt indruk in een volstrekt tegengestelde rol. Wie op zulke tegengestelde polen overeind blijft, is een grote. Is er eigenlijk iets wat Huppert niet kan?

Jos van der Burg