Conann

Wie durft? Een duik in dit surrealistisch verbeeldingstheater is beslist uitdagend, maar wat is het nog meer?

Is dit een heldenavontuur of horror? Wraak of perverse liefde? Nee, het is een onderdompeling in de ongeremde verbeeldingswereld van Bertrand Mandico, die eerder al een cultreputatie opbouwde en weinig opheeft met realisme. Zo liet hij in The Wild Boys (IFFR 2018) alle jongens al eens door vrouwelijke acteurs spelen.

Nu heeft de klassieke figuur Conan de Barbaar hem geïnspireerd tot de vrouwelijke held Conann. Daarbij is dit eerder surrealistisch theater dan een klassiek sword and sorcerer-spektakel.

Dat Mandico zijn eigen ding doet – doorspekt met allerlei citaten, en een ferme knipoog naar Peter Greenaway aan het eind – is direct duidelijk wanneer hij in een theatraal ingericht hiernamaals een angstige bejaarde ruw laat kennismaken met de gluiperige helhond Rainer. Die wijst omhoog, waar Conann als een koningin op de troon zit, terugblikkend op verschillende fasen van haar leven.

Beginnend als vijftienjarige, die in een woeste oertijd getuige is van het afslachten van haar moeder door Sanja en haar bende. Dan telkens tien jaar ouder (vertolkt door telkens andere acteurs) en telkens haar jongere zelf ombrengend. In heel verschillende tijdperken, waaronder in The Bronx in 1998 als stuntvrouw, leert Conann zowel het zwaard als haar wraaklust en zelfliefde hanteren, en omhelst haar vijand met een zeer vleselijk in beeld gebrachte tongzoen. Zoiets.

Mijn aanvankelijke verbazing, bewondering en nieuwsgierigheid betreft vooral de uitbundige manier waarop Mandico die bizarre droomachtige situaties vormgeeft en in scène zet. Van duistere spelonken en geheimzinnige waterplassen tot vreemde machines en een in zilverfolie verpakte oer-­Ameri­kaanse auto. Afgezien van kleurflitsen als accent overheerst zwart-wit – gelukkig, want er vloeit nogal wat bloed en Mandico schuwt ook kannibalisme niet. Tegelijk bekruipt me gaandeweg het gevoel dat de filmmaker wel erg opzichtig bezig is zijn fantasie te etaleren.

Een duidelijke persoonlijkheid wordt Conann niet. Met weinig verhaal en een voorliefde voor poëtisch klinkende teksten – “het lot is een touw om je aan op te hangen of langs omhoog te klimmen” – ontvouwt deze zogenaamde levensloop zich eerder als een verzameling filosofisch getinte metaforen. Wreedheid kan geweld zijn, maar ook macht en rijkdom of het verloochenen van je jeugd.

Conann is een verzameling toespelingen die naast alle vertoon wat mij betreft toch wat vrijblijvend is. Maar de show wordt zeker gestolen door Mandico’s vaste acteur Elina Löwensohn als de vermoedelijk naar Fassbinder vernoemde Rainer. Verstopt achter een geweldig hondenmasker, voortdurend foto’s makend met een ouderwetse flitscamera, vol brutaliteit, vleierij, sarcasme en romantische neigingen, belooft deze gids uit de onderwereld ons een show die ‘amoreel en smaakvol’ is. In het kort: Conann is Cult met een hoofdletter.