Competencia oficial

Competencia oficial neemt met sardonisch plezier het filmvak op de hak en vooral het eeuwig doen-alsof van de acteur.

“Ik wil een brug bouwen”, zegt de miljardair. Hij bedoelt dat niet overdrachtelijk: hij is net tachtig geworden en wil iets tastbaars achterlaten in de wereld. Dan heeft hij een beter idee: “Het moet een film worden.”

Waar de film over moet gaan?, probeert zijn assistent nog even. Maar met dat soort details houdt de miljardair zich niet bezig – het moet gewoon de beste film worden. En dus verzamelt de assistent van alles het beste: het meest succesvolle boek als bronmateriaal, de meest gevierde regisseur, de bekendste acteurs voor de hoofdrollen. Het blijkt vragen om problemen.

De Argentijnse regisseurs Mariano Cohn en Gastón Duprat namen in hun venijnige satires El artista (2008) en El ciudadano ilustre (2016) al de dikdoenerij van de werelden van de beeldende kunst en van de literatuur op de hak. Met Competencia oficial leggen ze nu met evenveel sardonisch genoegen hun eigen vakgebied op het hakblok.

Want doordat de miljardair van alles het beste wil, ontstaat een combinatie die zeer licht ontvlambaar blijkt. Te veel ego voor één repetitieruimte, zelfs als die repetitieruimte een imposant modernistisch bedrijfspand is. Er is de strijd tussen ‘het geld’ en ‘de kunst’: de miljardair versus de regisseur die hij aanstelt, Lola Cuevas (Penélope Cruz), een punkerige queer artistiekeling met al een Gouden Leeuw én een Gouden Palm op zak (een prestatie die in werkelijkheid nog geen vrouwelijke regisseur op haar naam heeft).

Maar vooral is er de strijd tussen de twee uit zéér verschillend hout gesneden hoofdrolspelers. Of misschien is eigenlijk alleen gerenommeerd theateracteur Iván Torres (Oscar Martínez) uit hout gesneden en is zijn gladjakkerige Hollywood-collega Félix Rivero (Antonio Banderas) volledig van plastic. Elke satire over de filmwereld – en er zijn er inmiddels vele – kiest zijn eigen invalshoek. Voor Competencia oficial is het mikpunt in de kern: acteren. Telkens weer blijken de personages zich anders voor te doen dan ze zijn – en niet alleen op de set.

Banderas stort zich met zichtbaar plezier op zijn rol als botte, omhooggevallen hork die prat gaat op zijn Hollywood-succes en met steeds weer een ander blond fotomodel aan zijn zijde verschijnt. Dat botst met de zichzelf oh zo serieus nemende Iván, die de mond vol heeft van ‘het ambacht’ maar ondertussen evengoed niet om zijn manshoge ego heen kan. De steeds buitenissiger exercities die Lola voor de twee bedenkt bij wijze van repetities, terwijl er nog amper een scenario ligt om te repeteren, zet de twee nog verder tegen elkaar op.

Veel nieuws heeft Competencia oficial niet te melden over de filmwereld – acteurs zijn ijdeltuiten en ook de grootste regisseurs prutsen maar wat aan, dat zijn zo’n beetje de grote inzichten. Maar dankzij de vlotte komische timing van de filmmakers en drie hoofdrolspelers die er vol voor gaan, valt er genoeg te genieten.