Class of ’07

In de Australische donkere komedie Class of ’07 zit een groep vrouwen letterlijk vast in hun middelbareschooltijd. De campy serie gebruikt de klimaatapocalyps om een verhaal te vertellen over de vormende tienerjaren.

Onze puberjaren blijven aan ons kleven. Er is veel gezegd en geschreven over het belang van onze vroege kindertijd; de hechtingstheorie beschrijft hoe de band met onze verzorgers onze volwassen relaties beïnvloedt. Hetzelfde kan gezegd worden over de vriendschappen die we vormen (of juist niet) in onze adolescentie. Ook al studeren we af, verhuizen we, verliezen we contact, een deel van ons blijft eeuwig op de middelbare school (een essay in New York Magazine getiteld ‘Why You Never Truly Leave High School’ beschrijft de vormende ervaring van deze jaren).

De Australische serie Class of ’07 gaat over een groep twintigers die hun middelbareschooltijd schijnbaar achter zich heeft gelaten. Zo werkt de vroegere pestkop Saskia (Caitlin Stasey, uit de komedieserie Please Like Me, 2013-16) nu voor een non-profit en heeft Zoe (Emily Browning) haar toenmalige beste vriendin Amelia (Megan Smart) al jaren niet meer gezien. En toch, zo blijkt, worden ze nog steeds achtervolgd door hun middelbareschooltijd. In zekere zin zwerven ze nog steeds door de schoolgangen, verlangend om gezien en geaccepteerd te worden.

Wanneer tijdens hun tienjarige reünie de klimaatapocalyps uitbreekt, wordt dit gevoel letterlijk gemaakt. Water barst plotseling uit de grond, waardoor de wereld in korte tijd overstroomt en de vrouwen opgesloten komen te zitten op hun middelbare school (die op de top van een berg ligt). Om hen heen is alleen water. Hun belangrijke banen, hun ingevroren embryo’s en hun relaties zijn in één klap weggevaagd. Niets anders doet er nog toe dan hun school en de mensen uit hun jaargang.

Een klas met alleen meisjes, gestrand ver van de beschaafde wereld: dat leent zich voor gemakkelijke vergelijkingen. Zie met name William Goldings klassieker Lord of the Flies of de Showtime-serie Yellowjackets (2021-heden). Maar de toon van Class of ’07 is niet grimmig, ondanks de niet altijd even rooskleurige verkenning van overleven, groepsdynamiek en sociale hiërarchie. De kluchtige toon doet eerder denken aan Search Party (2016-2022), dat op eenzelfde manier een serieus uitgangspunt (de verdwijning van een jonge vrouw) omzet in een campy komedie.

Dat wil niet zeggen dat Class of ’07 alleen onnozel vermaak is. Juist in zijn absurditeit weet de serie het belang van relaties te onderstrepen. Zoals Search Party een verhaal vertelt over de zoektocht naar identiteit door het misdaadgenre te herinterpreteren, vertelt Class of ’07 een verhaal over gemeenschap door het reality-genre te herinterpreteren.

Hoewel zaken als de distributie van schaars voedsel, het opwekken van elektriciteit en uiteindelijk zelfs kannibalisme een rol spelen, geven de acht afleveringen bepaald geen realistisch beeld van overleven in de wildernis. Maar dat wil niet zeggen dat de serie niet gaat over overleven. De groep vrouwen moet niet alleen onder ogen zien wat ze bereid zijn te doen om de apocalyps te overleven, maar vooral wat ze bereid waren te doen om de middelbare school te overleven.

Class of ’07 is te zien op Prime Video (Vod).