CHLOE

Hoer in huis

  • Datum 02-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films CHLOE
  • Regie
    Atom Egoyan
    Te zien vanaf
    01-01-2009
    Land
    Verenigde Staten/Canada/Frankrijk
  • Deel dit artikel

Misschien toch niet zo slim om bij verdenking van overspel een bloedmooie hoer als test op een man af te sturen, blijkt uit chloe van Atom Egoyan.

chloe van de Canadese regisseur Atom Egoyan is een remake van nathalie (2003) van de Franse regisseuse Anne Fontaine, die vorig jaar haar grote doorbraak had met coco avant chanel. nathalie voerde een vrouw op die op de voicemail van het mobieltje van haar man een vrouwenstem hoort zeggen: "Bedankt. We hadden fijne seks. Ik mis je." De niet multi-interpretabele mededeling doet bij haar de stoppen doorslaan, waarna ze een chique hoer op haar man afstuurt om zijn verleidingsbestendigheid te testen. Het loopt natuurlijk uit de hand, wat begrijpelijk is met Emmanuelle Béart als hoer. nathalie was een fijne Franse film over het onderwerp waarover Fransen het liefst films maken: ontregelende seks. Atom Egoyan heeft Armeense voorouders, maar uit zijn werk blijkt dat hij stiekem een Franse filmmaker is. Zijn films (the sweet hereafter, exotica, adoration) zijn doortrokken van seksuele broeierigheid en ambigue verhoudingen. Begrijpelijk dat de vijf (!) producenten van chloe, onder wie Ivan Reitman Sr., hem vroegen voor hun film. Dat Egoyan toehapte, zal niet alleen te danken zijn geweest aan het bewerkte script van Erin Cressida Wilson, die acht jaar geleden de vrolijke sm-film secretary schreef. De kans om eindelijk eens met grote sterren te werken, Liam Neeson en Julianne Moore, zal de regisseur ook hebben aangesproken. Op Neeson na klinkt dat allemaal goed, maar toch is het resultaat een ongeloofwaardige erotische psychothriller, die intellectuele diepgang suggereert, maar niets intrigerends te melden heeft.

Opgepompt
Dat chloe faalt, komt niet doordat anders dan in nathalie het onzeker is of de man overspel heeft gepleegd. Die onzekerheid — wat is waar, wat is onwaar? — is een vaste thematiek in Egoyans dertien films tellende oeuvre. Het probleem zit in de geloofwaardigheid. Dat een gynaecoloog (Moore) doordraait en een oogverblindende hoer op haar man (Neeson) afstuurt, een hoogleraar muziekgeschiedenis, willen we met enige tegenzin nog wel geloven. Maar het gedrag van de hoer, dat in nathalie al het zwakke punt was, is volstrekt ongemotiveerd en dus ongeloofwaardig. Dat ook nog een tienerzoon in de seksuele perikelen wordt betrokken, maakt de film nog minder overtuigend. Veel ongerijmdheden zaten ook al in nathalie, maar stoorden minder, omdat Fontaine het verhaal klein en intiem hield. Doordat Egoyan het dunne verhaaltje op zijn Hollywoods enorm heeft opgepompt, ook stilistisch, vallen de gaten en manco’s meer op. Quasi-interessante dialogen maken de boel er niet beter op. Ooit een hoer op de vraag hoe ze het werk volhoudt, horen zeggen dat ze in ieder mens iets probeert te vinden waarvan ze kan houden? Het is het probleem van chloe in een notendop: de film is losgezongen van de werkelijkheid. Hij speelt zich af in een universum waarin flarden Hitchcock en gelikte erotische Hollywoodthrillers rond dwarrelen, maar waarin niets op aarde neerdaalt. Oké, dat laatste is niet helemaal waar: Julianne Moore kan de film niet redden, maar haar personage van onzekere vrouw op de rand van een nieuwe levensfase beklijft.

Jos van der Burg