Chanson douce

Het gevaar van een geleend leven

Chanson douce

Deze verfilming van de succesroman van Leïla Slimani is een krachttoer van hoofdrolspeelster Karin Viard. Als oppas voor een bourgeois-bohème gezin tilt ze de suspense naar een hoger plan.

Pas op voor de perfecte oppas. Parisienne Myriam (Leïla Bekhti), moeder van twee kleine kinderen en van zins om haar baan als advocate te hervatten, is vanaf hun eerste ontmoeting onder de indruk van Louise: mooi kalm gezicht, keurige dictie, steilblond haar. Een vrouw van zekere leeftijd, met werkervaring en referenties, voltijds beschikbaar. Myriams problemen zijn opgelost; aarzelend opgelucht geeft ze de dagelijkse zorg voor kleuter Mila en baby Adam uit handen.

Aanvankelijk gaat dat goed. Té goed misschien: het is de vraag of het wenselijk is als een kinderoppas ook op eigen initiatief de kledingkast van mevrouw opruimt, het verjaarspartijtje van de dochter organiseert en op de bank blijft slapen als het te laat wordt. Maar handig is het wel. Myriam en haar man Paul, types links-elitair bourgeois-bohème, kunnen weer eens naar een feestje. Op vakantie nemen ze Louise mee, en zijn ze vrij om te luieren op het strand.

Net als de met de Prix Goncourt bekroonde bestseller van Leïla Slimani bevat deze vakkundig opgebouwde verfilming menige sneer naar de sociale kloof die gaapt tussen hoogopgeleide werkende ouders en hun ‘nounous’. Overdag regeert Louise in een appartement, vol achteloze statussymbolen als een vintage platencollectie, over twee aanhankelijke, knappe kindjes, maar zodra de ouders thuis zijn is ze die rol weer kwijt. De camera volgt Louise naar huis: anderhalve kamer in een kale banlieue waar de ‘have-nots’ boven op elkaar wonen, in de schaduw van de lichtstad. Louise heeft niets of niemand. Halverwege de film horen we een flard van haar levensverhaal, maar Myriam sust het zonder echt door te vragen – ze heeft er de tijd niet voor.

Wie het boek van Slimani (nog) niet gelezen heeft, is hier in het voordeel: tot het einde blijft onduidelijk hoe de boel precies zal escaleren. De camera draait en glijdt steeds claustrofobischer rondjes door het appartement van Paul en Myriam, de soundtrack wordt steeds geschifter. Regisseur Lucie Borleteau verrichte een klein wonder met de piepjonge Assaya da Silva, die van Mila een echt, veelzijdig meisje maakt, om wie je je steeds meer zorgen gaat maken.

Karin Viard als Louise tilt de suspense naar een hoger plan. Wat een rol! Zo lief en verantwoord en dan opeens weer zo raar bezig met de kindjes; hartelijk en doodeng, een kneus en een dictator. Ze blijft je nog lang bij.